De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
Morgen is het zo ver, de bezichtiging voor het huis waarvoor ik nummer 1 sta. Ik typ zenuwachtig wat in het wilde weg om deze avond voorbij te laten gaan. Ik heb deze week een eend gered en met het UWV gebeld. Van dat laatste lag ik een uur te janken. Beetje overdreven misschien.
Thuis maakte ik koffie toen mijn moeder zei: ‘Mevrouw Perenman ligt op sterven, ze had al weken last van nierfalen.’ Maar de Coronaregels deden het pas echt bederven, want niemand mocht langsgaan. Waarop haar dochter zei: “Nu kan ik eindelijk moeder weer in mijn armen houden.”
In tegenstelling tot bij velen, is sinds de pandemie uitbrak mijn introverte levensstandaard nauwelijks veranderd. Als chronisch mentaal zieke, leefde ik altijd al in een intelligente lockdown. Juist voor de normaal zo extraverte medemens is het met deze thuisisolatie afzien.
Ik weet dat er de laatste tijd door veel moraalridders wordt opgeroepen het niet te doen. Maar: In deze geautomatiseerde, door de EU geregeerde maatschappij zijn onderbuikgevoelens van de bevolking juist de laatste intuïtieve, collectieve navelstreng die we nog hebben.
Terwijl ik in mijn vorige blog nog fantaseerde over een zelfverkozen einde, heb ik de afgelopen maanden niets anders gedaan dan preppen. Want wat als je in een ziekenhuis komt waar constant prikkels zijn? Sartre zei het al en dit geldt dubbel voor autisten “De hel, dat zijn de anderen”.
Het is zo ver: Een paar weken geleden werd ik kandidaat nummer 1. En niet van een appartementje ver weg, maar van een heuse maisonnette in mijn thuisstad. Toch ben ik doodsbenauwd dat ik het op het laatste moment niet krijg. Dat zit zo: Mijn moeder is nooit verhuist.
Toen ik het adres eenmaal had gevonden, onderwierp ik het pand aan een grondig onderzoek. Ook de woningen van de buren. Van het huis van de buurjongen schrok ik wel, er stonden kratjes bier, muziektafels en de muur was behangen met elektrische gitaren. Shit, dat betekende lawaai.
Huiverig begin ik met het afbouwen van mijn antipsychoticum en denk terug aan alle nare keren dat ik stemmingsregelaars op en af heb moeten bouwen. Er is maar één schrijfster die mij kan steunen in wat komen gaat, de onvolprezen Nicolien Mizee.
Misschien is dit het slechts denkbare moment om te beginnen met het afbouwen van mijn dagelijkse 25 mg antipsychoticum: Mijn woonomstandigheden zijn onzeker, er is weinig ontspanning en nog veel verdriet. Maar er was ook een kerstwonder dat me wat lucht gaf.
Nog een week later besloot ik het appartement definitief op te zeggen. Nog meer maanden huur betalen in afwachting van het onderzoek van de gemeente was zinloos. Ik zou nooit genoegdoening krijgen voor mijn leed. De hoer heeft gewonnen. Ze heeft gespeeld op de rand van de wet.
Toen de bel ging zette ik snel de recorder aan. Voor de deur stond een kale man, achter hem een vrouw en een agent. Daarachter, in het duister een tolk die een sjekkie rookte. ‘Goedenavond, wij komen voor een melding illegale bewoning op dit adres, mogen wij even binnen komen?’
“…Ook hoop ik op een beetje een humane zienswijze vanuit de Belastingdienst. Moet ik werkelijk dat hele bedrag terugbetalen omdat ik een corrupte boekhouder had? Ik was 26 wist helemaal niets van boekhouden en heb hem blind vertrouwd. Mijn hele familie ging naar die vent toe…”
“…In het UWV Perspectiefblad wordt weinig geschreven over mentale ziekten en de klemtoon ligt al snel bij “positief blijven” en (uiteraard) werken. Het gaat vrijwel alleen over mensen met een “bewezen” fysieke ziekte. Dit maakt dat het blad voor mij vaak fake aandoet.”
Het voelt tegenwoordig permanent als kamperen. Deze hygiëne is niet mijn hygiëne. Als je een paar ochtenden achtereen een gigantische drol uit de pot ziet steken, is het met je eetlust wel gedaan. Dat en: open afvalbakjes, bloedsporen, haren, schimmels, stof en veel gezelligheid.
Ik heb staan schreeuwen naar mijn hospita. Het was misschien meer op de rand van gillen, mijn stem gaat omhoog als ik emotioneel wordt. Had ik maar zo’n mooie rauwe schreeuwstem, en hersenen die geen wartaal uitslaan als ze doordrenkt raken van adrenaline.
Burn journal 