In tegenstelling tot bij velen, is sinds de pandemie uitbrak mijn introverte levensstandaard nauwelijks veranderd. Als chronisch mentaal zieke, leefde ik altijd al in een intelligente lockdown.
Juist voor de normaal zo extraverte medemens is het met deze thuisisolatie afzien. Extraversie gaat in deze maatschappij vaak gepaard met succes, maar nu even niet.
Vergeef me maar ik lach in mijn vuistje.
Nu is introversie de norm en zijn de straten lekker leeg. Er is minder geluidsvervuiling en de vogels fluiten weer. De natuur leeft op. Het milieu gaat met stappen vooruit. Wie had gedacht dat er zo veel meer mensen vanuit huis konden werken? Dit hadden we dus al veel eerder moeten doen. Introversie is the way.
Iedereen patiënt
Ik realiseerde me dat het geweeklaag van de neurontypische medemens in deze pandemie, die normaal gesproken naar hun werk kunnen en andere buitenhuise activiteiten hebben, aanstellerig is vergeleken bij hetgeen de vaak permanent sociaal geïsoleerde psychische patiënten altijd meemaken.
Wisten ze dat maar.
Ze zitten net een maand in vrijwillige isolatie en de berichten over mentale problemen en afzien rollen al over elkaar heen. De burgerinitiatieven en naastenliefde trouwens ook. Dat is lief, maar komt ook vaker voort uit verveling dan wij durven te bevragen. De hele mensheid is opeens voor elkaar op de been. De “participatiestaat” was nog nooit zo compleet.
Met het oog op de marktwerking in de zorg had dat wel wat eerder gemogen, want onder de geestelijk zieken rijst het zelfmoordpercentage al een tijdje de pan uit. Wij schreeuwen in de woestijn. Blijkbaar moest eerst iedereen potentieel slachtoffer worden voordat er maatschappijbreed werd “geparticipeerd”.
Voorheen werd er onder dat mom alleen “genegeerd” en “gecrepeerd”.
Ondanks dat het om mensenlevens gaat vanuit een neo-liberalistisch oogpunt heel natuurlijk trouwens: Er is immers geen “vraag” naar ons in de markt, en zo wordt het “aanbod” vanzelf kleiner.
‘Want geluk is toch iets dat je zelf kan maken?’ denken veel mensen.
Waarom zou je dan depressief of andersoortig gestoord zijn? Dan neem je toch gewoon een pilletje?
Niet dat de geestelijk zieken het nú zo goed voor elkaar hebben overigens, want in tegenstelling tot voor de fysiotherapiesector, is er voor de ggz nog maar net coronabeleid gemaakt. Minister de Jonge had er lang geen goesting in. Iedereen kan slachtoffer zijn dus wees een beetje barmhartiger normale mensen (en lijm onze zorg)
Van alles hoop ik dus het meeste dat de mensen zich in deze pandemie realiseren dat iedereen slachtoffer en patiënt kan zijn. En dat we niet alleen nu voor elkaar moeten zorgen, maar het ook systematisch moeten regelen.
Het systeem niet vertrouwen en onafhankelijk denken
Ook bleek het een voordeel dat ik onze politiek toch al niet vertrouwde en me er al tien jaar bewust van ben, dat ik voor beleidsmakers maar een irritant cijfertje ben.
Normale mensen gaan zo laks met de regels om (houden geen afstand etc.) en blijven zo ontspannen onder de situatie omdat zij denken dat de machthebbers hen wel op de een of andere manier zullen redden of corrigeren: Ze zijn niet gewend in aanraking te komen met hen geringschattende instanties zoals het UWV of de GGZ en helemaal afgebrand te worden.
Als zieke leer je daar een harde maar belangrijke les van: ‘Ik moet in mijzelf blijven geloven en niet in de staat.’ Want zo professioneel zijn die instanties niet (meer sinds de bezuinigingen).
Het onafhankelijk denken wordt niet genoeg gestimuleerd bij neurotypische mensen omdat zij niet blootgesteld worden aan de rouwe randjes van onze maatschappij zoals wij zieken dat worden. Daardoor blijft hen de illusie en de schijnveiligheid van onze etalagemaatschappij voorgespiegeld.
Als ze reutelend bij de eerste hulp vandaan gestuurd worden om thuis uit te zieken zijn ze verontwaardigd en angstig. En terecht, want ze zijn weggestuurd in een levensbedreigende gezondheidssituatie.
Maar waar heb ik dat verhaal eerder gehoord..? Oh ja, bij de geestelijk zieke mensen uit mijn omgeving en bij mijzelf… Had ze graag eerder willen vertellen dat het zo werkt…maar niemand luistert.
Toch hebben ze wel massaal de VVD in het zadel gestemd die 8 jaar geleden de zorgstaat, waar zij ironisch genoeg nu zo’n behoefte aan hebben, er uit trapte.
Hoe vaak hebben ik en andere psychisch patiënten en buitendeurtjes niet direct of indirect de (non)verbale boodschap ontvangen dat wij zelf schuld hadden aan ons lijden? Werd het ons door tal van bureaucratische regeltjes onmogelijk gemaakt te verkrijgen waar wij recht en nood aan hadden.
Dat het leven en het geluk maakbaar is en dit dus slechts een keuze van ons was? Hoe vaak hebben ik en anderen psychisch patiënten niet de vernederingen moeten doorstaan van terroriserende instanties die ons van het ene in het andere vermoeiende protocol stuurde om toegang te krijgen tot hulp of bijstand? Ons criminaliserend tot op het bot (want in UWV brieven wordt altijd gesproken op dreigende toon, alsof je bij voorbaat al niet vertrouwd kan worden).
Terwijl zij dachten -normale mensen dat ze zijn- dat het hun nooit zou overkomen, en zo wel, ze het verreweg beter aan zouden pakken. Hoogmoed.
Vergeef het me, maar ik geniet er nu een beetje van, dat iedereen een potentieel patiënt is. Boontje komt om zijn loontje. Eerherstel voor onze intelligente zorgstaat.
Ook geniet is er vanuit een medemenselijk oogpunt van, dat half Nederland nu in een uitkering thuis zit. Normaal ben namelijk de enige, dus dit schept een band. Dat zij nu net zo nutteloos en depressief zijn als mij: Dat maakt me met hen verbonden.
Ik geniet van het feit dat niemand even een reden heeft om zo irritant in-your-face-happy te zijn. Al die schaamteloze positiviteit is weg. Alleen de altruïsten die initiatieven opzetten hebben nu iets om blij over te zijn, maar dat is mooie, sociale blijdschap.
Ik hoop dat de mensen leren: Aan slachtofferschap kan je niet altijd wat doen, vaak overkomt het je. Zoals deze pandemie ons allemaal overkomt. En bij al dat ongeluk, voel ik mijn medemenselijkheid. Want alle zelfmoordfantasieën en doodsangsten terzijde: Uiteindelijk is mij verbonden voelen met mijn medemens, alles dat ik wil.
Hoogachtend
–Even niet meer de enige loser-
BJ.
Burn journal 