Culumn poging #3: Protest en Pride

Vanmorgen las ik de krant in bed. Ik las over het protest in Moskou. Duizenden mensen gaan de straat op om vreedzaam te protesteren tegen de door de staat gecreëerde schijndemocratie. Deze Russen hebben zo’n bewonderenswaardige mentaliteit. Gewelddadige neerslag en jaren gevangenisstraf hangt ze boven het hoofd. Maar ze hebben het er voor over. Stel je eens voor wat het betekend dat je jáááren gevangenisstraf over hebt voor de vrijheid van je land!
Dat kunnen wij ons in Rijk en Geregeld Nederland niet eens meer voorstellen.

Mijn voorbeelden
Ik denk aan hen, maar ook aan Anne Frank, die met haar dagboek de Jodengenocide een gezicht gaf. En aan Nicolien Mizee, die jaren voor de ontdekking er van, onbewust schreef over vrouwelijk autisme dat op gespannen voet stond met denkbeelden uit de samenleving van die tijd.

Daarop en op de wijze woorden van mijn enige vaste lezer Hoofdtaal, heb ik besloten nog een column te schrijven aan de Volkskrant.
Ik heb het kort gedaan, er niet meer dan een half uur tijd in gestoken. Ik zál mijn boodschap laten horen.

Geen Pride voor de (psychiatrisch) uitkeringsgerechtigden
Het is natuurlijk mooi, al die boten voor de LGBT’s. Ik ben er zelf ook bij geweest. Pink nog steeds een traantje weg bij de film over Harvey Milk.
Toch: het uit de kast komen als lesbisch, en daarna biseksueel, was stukken makkelijker dan het openbaren van mijn huidige status: Uitkeringlijer en psychiatrisch patiënt.
Uitkomen voor het zijn van een psychiatrisch patiënt en uitkeringsgerechtigden gaat zo’n beetje zoals het uitkomen voor het zijn van homoseksueel vroeger ging: Je zwijgt er over.
De meeste mensen vinden het ongemakkelijk en walgelijk. Ongemakkelijk dat je mentale problemen hebt, walgelijk dat je op “hun” belastinggeld teert. Daarom heb ik het woord “uitkeringlijer” verzonnen. Uit zelfhaat.
Sinds kapitalisme de nieuwe religie is, zijn uitkeringsgerechtigden de nieuwe paria’s. Voor individualisten, die geloven in de maakbaarheid van het bestaan, zelfs melaatsen.
Sinds de zorgstaat een participatiestaat werd, is omgaan met het UWV het zelfde geworden als een spelletje Jumanji (1995). Door de marktwerking en de bureaucratie in de (Geestelijke Gezondheids) Zorg, bestaan er nu duizenden hartverscheurende verhalen over (psychiatrisch) patiënten.

Een boot zou dus fijn zijn. Want we zitten tussen de wal en het schip. Hijs ons alsjeblieft op het droge.

Klein Protest
Op het tafelblad naast mijn laptop staan de spullen die ik gebruik om te tekenen. Het lijkt net een hele demonstratie: Potjes verf in alle regenboogkleuren met daarboven ranke kwasten, die zij als banieren in de lucht steken. De postkaartjes waar ik mijn tafereeltjes op schilder zijn hun protestborden met artistieke leuzen. Ook de spuitbusjes en het waterpotje zijn present en draven voor de meute uit. Ze zijn in het nauw gedreven, door aan de ene kant een barricade van verfdoek en spons. Die kunnen hun kleuren zo uitvegen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, worden ze aan de andere kant ingesloten door de medicijndoosjes. De flesjes met kalmerende druppeltjes, de antipsychotica in verschillende soorten, de uitgedrukte stripjes, de angstremmers, de crème tegen bijwerkingen en de afvallige puntenslijper. Ze hebben al mijn gegevens, die zie ik staan op de potjes. Ze zijn een georganiseerde staatsarm, die mij liever verdoven en inburgeren.
Maar ik laat mijn kleuren niet vangen, zelfs als dat na zo veel jaren ploeteren betekend dat ik geen volwaardig lid van de samenleving ben volgens hun ideeën. Mijn manie, mijn seksualiteit, mijn depressie, mijn angsten, ze mogen er allemaal zijn. Ze hoeven niet onderdrukt. Mijn medicijnen zijn er zoals de staat er moet zijn: Alleen nodig wanneer ík ze er bij roep. Maar nooit om mij in te lijven. Als een slaaf van het kapitalisme.

Eens zullen de verfpotjes winnen van de medicatie, want mijn kleuren zijn met te veel om te onderdrukken. Ze glippen toch onder elke verdoving uit.