CV of failures

Autisme en mentale problemen in het algemeen, worden soms best geromantiseerd. Daarom geef ik je een inkijkje in de gigantische ploeterweg die ik heb afgelegd. Ik ben zo’n autist bij wie je het niet snel ziet aan de buitenkant, maar hierdoor hoop ik toch te laten zien dat het mij in de weg zit.

CV of failures is een concept dat door onderzoekswetenschapper Johannes Haushofer in het leven is geroepen. Hij ergerde zich aan al die perfecte CV’s en besloot nu eens de waarheid te schrijven. Hij wilde aandacht voor alle afwijzingen en mislukkingen die zijn carrière ook had gekend en zette dat alles online. Het bracht een ware storm van bekentenissen teweeg. Paradoxaal is hij nu meer bekend om zijn CV of Failures dan om zijn daadwerkelijke werk.

Op een dag zag ik een beroemde modeontwerper “opbiechten” dat hij twee mislukte stages had gehad. ‘Dat is nog niets,’ dacht ik toen bij mijzelf. Als dat al een CV of Failure is, is mijn CV een CV of Doom. En zo geschiede.

Middelbare school
Goed in creatieve vakken en die worden er gelukkig ruim onderwezen. Ook Nederlands is een leuk vak en ik slaag voor mijn havo met de hoogste cijfers voor Nederlands van mijn klas. Het eerste deel van de studieperiode ben ik een nerd, daarna komt een periode waarin ik mij meer conformeer aan de ‘coole’ kinderen. Ze vinden mij wel wat apart om de manier waarop ik soms reageer en lachen gelukkig hard om mijn grapjes dus ik weet vriendschap met ze te sluiten. De stages zijn wat minder.

Opleiding marketing en ruimtelijk ontwerp
Uit het studieloopbaan advies komt naar voren dat ik iets met ontwerpen wil doen. De Design Academie Eindhoven komt ik beeld, maar ik ben te druk met mijn examens bezig om mij op tijd op te geven. Mijn nichtje had goede ervaringen met een mbo marketing en ontwerpopleiding en daar wordt ik aangenomen op de interieur afdeling. Na een jaar kom ik er echter achter dat de andere afdeling op die school leuker is en doe ik daar het jaar overnieuw. Via de havo snelstroom ben ik binnen drie jaar klaar.

Stages
De stages bevallen alle twee niet. De eerste stage is op een kantoor en ik wordt af en toe gek van de sociale intensiteit. Ook ervaar ik, omdat ik voor het eerst op kamers ga, mijn eerste paniekaanval. Ik sluit mij soms bozig af en mijn stagebegeleider weet niet goed hoe ze dat kan oplossen. Zelf kan ik het ook niet zo goed uitleggen en ik eindig met een magere voldoende.

De eindstage redelijk. Gelukkig is er een andere stagiaire met wie ik maatjes wordt. We maken allerlei absurde dingen mee in dat bedrijf. De leidinggevende weet niet zo goed raad met ons en uiteindelijk krijg ik ruzie met hem. Gelukkig gaan we goed uit elkaar en ik krijg een magere voldoende mee.

Bijbaantjes
Na een paar blauwe maandagen als straatverkoper gewerkt te hebben, wat ik helemaal niet kon, wordt ik uiteindelijk oppas bij een gezin. Het is nogal een probleemgezin en ze hebben een crèche voor autistische kinderen aan huis. Mijn oppaskindje heeft ook autisme. Verder pas ik zijdelings ook op zijn broertjes. Na verloop van tijd help ik ook mee in de kinderopvang en wordt ik een manusje van alles. In de zomer na mijn afstuderen neem ik geen rust en wordt overspannen.

Mijn tweede bijbaantje is bij mijn nichtje in het decoratiebedrijf. Ik help haar als assistent decorateur en de samenwerking gaat over het algemeen goed. Ze wil mij zelfs in de toekomst opnemen in het bedrijf.

Eerste Grote Overspannenheid
Na mijn afstuderen wordt ik aangenomen bij de Design Academie in Eindhoven. Maar die zomer wordt ik zwaar overspannen. Ik lig weken lang in bed en moet zelfs langzaam over straat lopen omdat mijn brein het anders niet kan verwerken. Ik heb veel paniekaanvallen en er komt gelukkig snel hulp van een psycholoog. Uiteindelijk ben ik genoodzaakt terug te verhuizen naar mijn ouderlijk huis en daar breng ik twee jaar door in vermoeidheid en depressie. Gelukkig heb ik een goede psycholoog en krijg ik angstremmers. Haptonomie helpt ook. Als ik wat meer energie heb besluit ik belastbaarheidsgroei te trainen door vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik ontwerp een mooi ding voor de expositie voordat ik er weg ga. Ook zit ik een tijdje op karate.

Na drie jaar ben ik er weer bovenop en heb ik weer vertrouwen in de toekomst. Ik doe overnieuw intake bij de Design Academie maar wordt afgewezen. Dit raakt mij gigantisch. Ik besluit niet op te geven en mij aan te melden bij een kunstacademie die meubelontwerp doet in de hoop over te kunnen stappen.

Kunstacademie Den Haag
Tijdens de intake aan de kunstacademie heb ik gigantisch veel last van paniek. Toch wordt ik aangenomen. Daarna begint het zoeken naar een kamer en verhuizen. De eerste kennismakingsdagen moet ik mij al halverwege ziek melden omdat ik er zo nerveus en moe van wordt. Dan moet het jaar nog beginnen. Een half jaar lang gaat het enigszins goed en ben ik heel gelukkig op de kunstacademie. Maar gedurende het jaar wordt ik weer langzaam overspannen. Tijdens de expeditie naar Berlijn ben ik zo moe dat ik me vaak halverwege moet ziekmelden om met de trams en een duizelig hoofd mijn weg terug te vinden naar het hotel. Van een bepaalde lerares is er veel druk en geschreeuw. Veel leerlingen moeten daarvan huilen. Op een dag, wanneer ze naar mij schreeuwt verlies ik mijn geduld en smijt mijn werk boos over tafel. Verder heb ik ook andere sociale misverstanden opgelopen. Terwijl ik al overspannen ben probeer ik al het werk te doen en soms ben ik zo kapot dat ik alleen nog maar hele korte gedachtes kan denken en niet meer praat. Tegelijkertijd doe ik voor de derde keer intake bij de Design Academie Eindhoven en wordt afgewezen. Een lerares van de kunstacademie Den Haag ziet me bij de intake voor de Design Academie en verteld dit door aan de boze lerares die vervolgens woedend wordt. Mijn gevoel is op dat moment zo afgevlakt dat ik er geen emoties bij heb. Ik kom al minder naar school en aan het eind van het jaar krijg ik een negatief studie advies en schrijf mij uit.

Tweede Overspannenheid
Ik verhuis terug naar het ouderlijk huis en vind al snel een eigen kamer in mijn geboortestad. Omdat ik geen zin heb om weer depressief te worden ga ik aan de antidepressiva. Een psychiater diagnosticeert me met een Gegeneraliseerde Angststoornis en trekken van een Ontwijkende Persoonlijkheidsstoornis. Weer doe ik er twee jaar over voordat ik er bovenop ben. Ik merk ook dat ik nooit meer helemaal de zelfde ben geworden na die twee burn-outs. Iets in mijn hersenen is voorgoed kapot lijkt het wel.

Vrijwilligerswerk
Ik ben zo gekwetst door het falen van mijn droom om ontwerper te worden, dat ik even niets meer met creativiteit te maken wil hebben. Ik ga vrijwilligerswerk doen in de lichttechniek en dat bevalt wel. Verder haal ik mijn autorijbewijs, hoewel ik al vrij snel te bang en overprikkelt ben om grote afstanden te rijden en dat stelt me teleur. Het was niet de vrijheid waar ik zo op gehoopt had. Waarom gaan bij mij de dingen toch altijd moeilijk? Ik bezoek een psycholoog en de haptonomie nog een keer, maar dat lijkt niet te werken en ik sluit de trajecten snel weer af.

Re-integratiebureau
Via het UWV kom ik bij een re-integratie bureau terecht. Zij helpen mij aan werk bij een autobedrijf. Ik ben daar echter na een paar dagen al weg, want de leidinggevende praat me de oren van de kop over complottheorieën en ik raak gespannen. Ook stop ik het traject dan maar.

Werken voor een baas
Ik probeer na mijn herstel zo snel mogelijk werk te vinden maar het is crisistijd. Maakt niet uit, ik neem alles aan waar ik goed in ben. Zo kom ik terecht bij een bedrijf voor podium hulpjes. Als helper op beursen en evenementen zie ik de mooiste dingen en ontmoet ik leuke collega’s. Maar uiteindelijk krijg ik ruzie met de baas omdat ik mij twee keer achter elkaar ziek meld omdat ik zo gespannen ben. Ik heb dan al twee dagen en een nacht in grote staat van paniek doorgewerkt zonder iets te laten merken.

Eigen bedrijf
Na een tijdje besluit ik mijn creatieve droom toch nog een kans te geven en begin ik mijn eigen bedrijf. Ik ga me niet op mijn kop laten zitten door mijn tekortkomingen denk ik dan. Bovendien is het een flexibele manier om de stress de baas te kunnen: Ik bepaal namelijk zelf mijn werkuren. Ik ontwerp dingen voor mensen maar heb nog steeds veel last van stress en de deadlines vallen mij zwaar. Ook krijg ik ruzie met verschillende opdrachtgevers en mislukken projecten. Kleine burn-outs doen zich geregeld voor, waarbij ik weer weken lang op bed lig.

Derde Grote Overspannenheid
Ik naderde de dertig en ik vond dat ik mijn carrière op een rijtje moest hebben. Ik was eigenlijk al een jaar lang aan de perfecte bedrijfswebsite bezig en forceerde mezelf lang te werken omdat iedereen altijd zegt dat ondernemen hard werken is. Ik werk dan al enige tijd voor een groot theater. Omdat ik minder voorkennis van de theatertechniek heb dan mijn collega’s, stort ik mij volledig op het vergaren van kennis. Ik vraag alles, bestudeer alle documenten die er zijn en maak een studiedossier voor mijzelf. Mijn actieve houding valt op en er wordt me een vast contract in het vooruitzicht gesteld. Helaas werd ik toch afgewezen. Alles in mijn hoofd werd druk en ik kreeg last van depressies. Ik kreeg ook al meer emotionele buien, waarin ik mij ontzettend verdrietig en dan weer euforisch kon voelen. Op een dag liep mijn hoofd vast en kreeg ik een rand psychose. Ik denk dat het achteraf ook kwam omdat ik het onverteerbaar vond dat ik niet kon meedraaien in de maatschappij. Vanaf toen was ik zo depressief dat ik dood wilde. Twee weken lang liep ik s’ ochtends naar mijn vriendin om te werken aan een tekening van een mus. Ik at bij haar en liep dan weer terug naar huis. Ondertussen werd ik doorgestuurd naar het GGZ waar ik maanden op de wachtlijst stond. Ik kreeg slaapproblemen waarvoor ik angstremmers ging slikken. Juist in die tijd deed zich een droomkans voor om een boek te ontwerpen. Ik durfde geen nee te zeggen en nam de opdracht aan. Huilend heb ik drie maanden het boek ontworpen. Daarna nam ik nog twee andere opdrachten aan. Toen die voorbij waren heb ik mijn bedrijf opgezegd. Er was nog een lange nasleep van papierwerk.
Toen ik eindelijk bij het GGZ mijn verhaal kon doen wilde de psychiater daar mij geen toegang geven tot een psycholoog totdat er een autisme diagnostisch onderzoek was gedaan. Ik had het zo hard nodig. Dus besloot ik, nog steeds doodvermoeid, door te zoeken naar een psycholoog. Ik vond er een die na lang bedelen acht keer met me wilde praten, maar zodra ik bij een depressie praatgroep terecht kwam stopte ze daar mee. Van mijn medicijnen en de stress viel ik 10 kilo af, doordat ik een tijdje maar 1000 calorieën per dag at, want eigenlijk wilde ik helemaal niet meer. Ik wist dat ik nu alles had geprobeerd wat een mens maar mogelijk kan proberen om normaal te functioneren. Daardoor wist ik ook dat er met mij nog iets anders aan de hand moest zijn.

De diagnose Autisme
Na een driekwart jaar werd ik gediagnosticeerd op autisme. Het was voor een deel een opluchting maar voor een groter deel een verdriet, omdat ik weet dat ik nu definitief geen volwaardig mens meer ben. Ik zal nooit een normaal bestaan leiden en altijd een onbegrepen outcast van de samenleving blijven. Mijn mentale problemen zullen voor altijd blijven bestaan.

Tekenen, schilderen en schrijven
Dit zijn de dingen die ik nu het meeste doe. Ik heb zo weinig energie dat ik een groot deel van de tijd in bed lig omdat ik overprikkelt ben geraakt of depressief. Op dit moment ben ik begonnen met een coaching traject en overgestapt op anti-psychoticum tegen de zenuwen, drukke gedachten en de slapeloosheid. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik geen idee heb wat de toekomst mij gaat brengen en ik probeer er maar niet te veel aan te denken want het maakt me verdrietig. Ik heb altijd heel graag ontwerper willen worden en ik dacht van jongs af aan dat als ik daar maar goed genoeg mijn best voor deed, dat uiteindelijk werkelijkheid zou worden. Mij was geleerd dat het leven maakbaar was.

Toekomst visie
Ik heb sinds kort weer enige ideeën over de toekomst. Ik wil in ieder geval niet meer betaald werken, want dat is een strijd die ik onder geen beding win. Voorlopig wil ik eerst mijn echte problemen oplossen en ik zal nog een lange tijd nodig hebben om te herstellen, zo ver dat mogelijk is. Toen ik nog een klein meisje was wilde ik altijd schrijver worden. Ik denk niet dat ik dat nog wordt. Deze blog schrijf ik in ieder geval wel met veel plezier en die helpt me, als een soort zelf therapie.