Hallo eenzaamheid

Beste iedereen uit het verleden,

Allereerst: Ik mis jullie.

Ten tweede zie ik nu in wat de relatie tussen jou en mij bemoeilijkt heeft. Waarom ik je aanwezigheid uiteindelijk van me af geschud heb. Waarom ik misschien ruzie met je heb gemaakt. Waarom ik nooit meer wat heb laten horen: Ik schaamde me voor mijn gedrag en ik wist ook niet goed hoe, en of ik nu nog weer met je in contact kon komen.

Het is niet gemakkelijk om te praten over problemen en tekortkomingen, het vereist een zekere kwetsbare openstelling. Ook wist ik niet goed wat er aan de hand was en waarom de dingen liepen zoals ze dat deden soms. Ik had er geen grip op, ik kon ze niet verklaren, en verklaringen, zijn nu juist wat er zo vaak gevraagd wordt. Ook verloochende ik mijzelf hier vaak in, om maar iets te vertellen te hebben. Het bracht me alleen maar verder af van de waarheid, een vreemd hol gevoel in de maagstreek.

De waarheid is dat ik ook mijzelf maar betrekkelijk ken. Identiteitsproblemen, hoe loop je die op? Het is lastig om dat goed na te vertellen en om te reconstrueren wat er nu in godsnaam gebeurd is heb ik hulp van anderen nodig. Goede anderen. Professionele anderen. Die mij hopelijk niet na zes keer afwimpelen.

Terug naar het gevoel. Als ik terug denk aan jou, en jou en jou, en de leuke gekke tijden die we gehad hebben en wie ik bij jou kon zijn en jij bij mij, dan mis ik dat. God ik mis het.

Maar vrienden maken durf ik niet meer zo goed, en waarom zou ik? Ik heb jou gekend en nu ben ik je door allerlei omstandigheden uit het oog verloren. Ik denk niet dat de zoveelste nieuwe vriend en verschil gaat maken, ik ben alleen maar bang die ook weer kwijt te raken zolang ik niet weet hoe het in mijzelf gaat. Alles opgebouwd en dan weer afgebroken. Een vreemde bloedende cyclus, een feniksen bestaan.

Maar nu denk ik ook aan de momenten dat jij me niet begreep en de eerste gaten tussen ons vielen. Of dat ik er opeens klaar mee was en jou boos mailde dat ik je nooit meer wilde zien. Jou verbouwereerd achterlatend. Ja oké, in mij speelde de irritatie al langer, alleen ik durfde het niet te uiten omdat ik daar bang voor was. Omdat ik dat nog moet leren, dat dat echt kan en hoe. Op een goede manier. Het spijt me dat ik je gekwetst heb.

Maar ook ben ik bang voor het maken van nieuwe vrienden, of wanneer in de gelegenheid, voor het terugkeren naar de oude. Ik weet mij geen houding te geven. Ik zie niet hoe ik iets anders kan doen dan mijzelf weer te verraden. Maar daar ben ik al een jaar te moe voor. De façade is voorbij en laat een eeuwige blik op mijzelf achter als de incompetente verstoteling die ik werkelijk ben.

Graag zou ik terug gaan naar de oude persoon, die leek nog gezond en veelbelovend. Maar dan ben ik ook weer diegene die altijd alles voor lief neemt en een gevaar is voor zichzelf omdat hij zich alles laat welgevallen. Als ik er nu weer uit kom dan moet ik daar toch wel een oplossing voor hebben gevonden. Anders heeft het geen zin. Als het überhaupt nog zin heeft.