De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
Terug bij het GGZ en gediagnosticeerd. Een vermoeden komt uit, maar heb ik wel wat aan de behandeling? Met de nieuwe diagnose kijk ik in de spiegel en neem wat afstand van de oude. Hoe moet ik me hiertoe verhouden? Verder: geweld (helaas) bijgeloof, religie, spiritualiteit en individualisme.
Terwijl ik wacht op behandeling bij het ggz voltrekt zich een moeizame zomer. Ik besluit het stuur om te gooien, zowel letterlijk als figuurlijk, na het lezen van ‘Het Puttertje’ van Donna Tart en raak een beetje te veel aan mijn medicatie gewend. Verder een overzicht van alles wat ik al geprobeerd heb na mijn diagnose autisme.
Over geen zin meer hebben in het leven maar toch door moeten gaan. Het aanstaande plan om aan de medicijnen te gaan. Over vroeg wakker worden door een angstig hoofd en er dan maar mee zien te dealen. Twijfel aan mijn diagnose: Ben ik niet gewoon manisch?
We schuiven een jaar op in de tijd: De uit nood betrokken woning blijkt een hell-hole door dealende en feestende buren. Opeens bevind ik mij in een achterbuurt met problemen. Na het prille woongeluk, verval ik in diepe depressie, terwijl ik eigenlijk allemaal zaken moet regelen.
Huiverig begin ik met het afbouwen van mijn antipsychoticum en denk terug aan alle nare keren dat ik stemmingsregelaars op en af heb moeten bouwen. Er is maar één schrijfster die mij kan steunen in wat komen gaat, de onvolprezen Nicolien Mizee.
Misschien is dit het slechts denkbare moment om te beginnen met het afbouwen van mijn dagelijkse 25 mg antipsychoticum: Mijn woonomstandigheden zijn onzeker, er is weinig ontspanning en nog veel verdriet. Maar er was ook een kerstwonder dat me wat lucht gaf.
Burn journal 