De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
Mijn hernieuwde intake in het GGZ roept oude herinneringen op aan de tijd dat ik tegenover een verschrikkelijke psychiater kwam te zitten en een sympathieke verpleegkundige. En was mijn eerste kennismaking met het koudste bureaucratische systeem van Nederland.
Mijn broertje en ik hebben beide de diagnoses autisme, maar mijn vader geloofd daar niet in. Met mijn broertje gaat het echter uitstekend, maar mijn leven is een puinhoop. Wat heeft het verschil gemaakt in onze levensloop? Ik kom met mijn vader in een pijnlijke discussie terecht. Mijn problemen blijken onbegrepen.
Ja het is gebeurd: Een huis! Ik ben volgende week de huurder van mijn eigen huis! Een echt contract bij een woningcorporatie! Hieronder een samenvatting van alle ontberingen die er aan vooraf gingen en de mooie toekomstdromen die nu zullen volgen! Zo blij als een kind.
Huiverig begin ik met het afbouwen van mijn antipsychoticum en denk terug aan alle nare keren dat ik stemmingsregelaars op en af heb moeten bouwen. Er is maar één schrijfster die mij kan steunen in wat komen gaat, de onvolprezen Nicolien Mizee.
Misschien is dit het slechts denkbare moment om te beginnen met het afbouwen van mijn dagelijkse 25 mg antipsychoticum: Mijn woonomstandigheden zijn onzeker, er is weinig ontspanning en nog veel verdriet. Maar er was ook een kerstwonder dat me wat lucht gaf.
Het is half 1 in de middag en buiten regent het. Ik zit in mijn pyjama, ben net op. Eigenlijk … Meer
Burn journal 