Huizenstress XIX: Hoera, een huis!

Ja het is gebeurd: Een huis! Ik ben volgende week de huurder van mijn eigen huis! Een echt contract bij een woningcorporatie!
Een plek waar ik nooit meer weggejaagd wordt door wispelturige hospita’s of inhalige huiseigenaren. Geen gedoe meer met zoldertjes in gehuchten van onduidelijke Marktplaatsmannen. Niet meer met rijangst over de snelweg moeten naar de volgende hospitatie. Geen spullen waar je eigenlijk nog van houdt moeten wegdoen omdat je er eenvoudigweg geen plaats voor heb. Geen negen vierkante meter inclusief keuken en koken met de deur open. Niet meer je overal tegenaan stoten omdat het te krap is. Geen huiskamers meer hoever verbouwen voor dag of avondgebruik. Geen vieze gedeelde wasbakken en toiletten waar drollen uit steken. Of complottheorie moeders die opeens niet meer in Corona geloven en stoppen de deurklinken af te nemen. Geen paranoïde gevoelens en obsessief advocaten mailen in rechtszaken tegen hospita’s. Geen tranen meer hoeven inhouden omdat je familie niet van negativiteit  houdt en jij je niet veilig voelt om je verdriet te uiten. Niet het gevoel dat er geen ruimte voor je is en je niet mag bestaan. Geen fantasieën meer over huisjes in de hemel.

MAAR: Een eigen atelier op de tweede slaapkamer! De deur achter je dicht trekken en jezelf mogen zijn! Rondspringen zonder iets om te stoten! Tai-bo in je huiskamer met alle ruimte voor kicks! Nooit meer weg hoeven! Eigen boodschappen! Eigen hygiëne! Energie overhouden door alleen zijn! Geen lawaai! Genoeg ruimte om te knutselen, genoeg ruimte om te bakken! Dagdromen. Ongestoord in je eigen bubbel zijn. Schaamte buiten de deur laten. Familieproblemen buiten de deur laten. De wereld buiten de deur laten! En eindelijk het gevoel hebben dat het zware tij van de afgelopen twee jaar begint te keren.

Ja. Dat alles en meer. Oh laat het introverte leven beginnen!

Iedere ochtend dat ik wakker wordt denk ik: ‘Oh ja in heb een huis toegewezen gekregen!’ en dan begint een lange fantasie over wat ik daar wel niet mee kan. Nee, mijn ochtenden –en trouwens ook dagen- zijn nu even niet zo depressief meer.