Menu 2018

Gisteravond net toen ik deze blog begon en me verheugde met de eerste resultaten, propte mijn hospita drie brieven door het kattenluikje. Twee blauwe en een witte, allemaal met de uniforme boodschap dat ik moest gaan betalen, een goede paar duizend euro.

Dat zit zo: Ik ben een paar jaar geleden mijn eigen bedrijf begonnen, omdat ik na mijn falende studieloopbaan in het hoger kunstonderwijs tóch ontwerper wilde worden, dán maar op mijn eigen manier. Verder was er ook een falend re-integratie traject aan vooraf gegaan, waarin ze mij naar een gesjeesde Amsterdamse organisatie hadden gebracht. Lang verhaal kort: Ik lach altijd heel bereidwillig en probeer de meest perfecte versie van mijzelf te zijn in dat soort situaties, tot ik de emoties van binnen niet meer in bedwang kan houden en wegloop of niet meer terug kom. Het uwv verlangde antwoorden. Een eigen bedrijf was dus ook goed zodat ik kon werken naar eigen vermogen. Trots liep ik met de eerste winst naar de boekhouder, die voortvarend boekhield, maar me wel op het hart drukte dat die omzet echt omhoog moest het volgende jaar. Ik dus weer aan het werk: Winst wat hoger. Ik rolde de theatertechniek in en dat verdiende heel redelijk. Maar het jaar daarop werd de boekhouder opgepakt voor malafide praktijken. Het schijnt dat de belastingdienst tegenwoordig over nieuwe software beschikt, waarmee ze gemakkelijk in kaart kunnen brengen op welke plek de aftrekposten van een bepaalde categorie ongebruikelijk hoog zijn. Blijkbaar hebben ze deze software alleen paraat voor het afstraffen van “frauderende” middenstanders…¹ De belastingdienst had vervolgens zoveel aangiften in mijn stad ingetrokken, dat de doktersassistente een boos briefje aan de balie hing: “Wij geven geen dieetverklaringen meer af en wilt u dat toch proberen, dan betaald u vijftien euro!” Veel mensen hebben dus kunnen fluiten naar hun centen, omdat ze de bewijsvoering voor al die aftrekposten, zoals dieetverklaringen niet rond kregen. Ons hele gezin kwam bij die boekhouder want het was een kennis van mijn opa. Mijn vader moest terugbetalen. Mijn zusjes zag haar halve bedrijfsomzet verdampen en vertrok een paar maanden later naar een meditatiekamp in het buitenland, waar ze nog altijd zit. Net toen ik dacht dat ik de dans was ontsprongen vielen er ook voor mij twee dikke blauwe brieven op de mat. Niet van de boekhouding over de bedrijfsomzet, maar van particuliere zorgkosten die hij particulier voor me aftrok in de jaren daar voor. Reiskosten naar psychologen die ikzelf betaalde, medicijnvergoedingen en een royale aftrek voor acne middelen. Zorg die ik allemaal wel gebruikt heb, maar waarvoor ik vermoedelijk geen sluitende bewijsstukken heb. Ik ga het straks uitzoeken.

‘Je moet ze morgen gewoon opbellen en zeggen dat je niet wist dat hij zo corrupt was,’ zegt mijn vader aan de telefoon. ‘En dan gewoon alles betalen.’

Of mijnheer niet in beroep wilde gaan, had de belastingdienst mijn vader nog gevraagd toe hij eerder dat jaar zelf belde.‘Nee daar heb ik toch allemaal geen verstand van’, had mijn vader geantwoord.

‘De belastingdienst wil iedereen die bij Schervenma* zat een prikkel geven om er niet meer terug te keren, zo willen ze hem uit zijn beroep verdrijven’, zei mijn pa.

‘Oh en mijn bedrijfswinst van het afgelopen jaar moet ik aan het uwv terugbetalen’, vertelde ik mijn pa. Daarvoor was de witte brief. Dat viel natuurlijk te verwachten.

‘Van welke jaren zijn de aangiften?,’ vroeg hij.

‘2014  en 15. Op de valreep niet na tien jaar verlopen, anders had ik deze jaarwisseling de champagne kunnen open trekken.’

‘Tegen de belastingdienst neem je het niet op,’ zei mijn pa, ‘en het is maar goed dat je dat bedrijfje straks dicht heb gegooid, dat is niks voor jou dat zei ik toen al.’

‘Over een half jaar wil het uwv dat ik ga werken,’ vertelde ik mijn vader, ‘omdat ik mijn eigen bedrijf had’.

‘Dan moet je tegen die tijd gewoon zeggen dat je te depressief ben om te werken.’

Maar dat ben ik ook, dacht ik bij mijzelf. Maar ik sprak het niet uit.

‘Ik wil gewoon met rust gelaten worden,’ verzuchtte ik.

‘Het is maar geld, probeer het zo te zien. Ik ben in mijn leven ook wel eens heel rijk geweest en toen weer heel arm. Je hebt iets en dan heb je weer niets. Dat gaat altijd zo met geld. Zie het als een nulpunt, een frisse start. Betaal het maar en ga van je laatste spaargeld gewoon met je vriendin uit eten.’ Mijn vader was in een ongebruikelijk fatalistische stemming.

Gisteravond heb ik het stapeltje brieven op het keukenblok gesmeten en ben doorgegaan met mijn blog in een poging het even te vergeten. Dat lukte aardig, maar door mijn enthousiasme kon ik daarna niet meer slapen. Zes uurtjes slapen en een halve pot Russische Earl Grey later, ligt het stapeltje me nu aan te staren. Zo meteen ga ik het eerste spaargeld over maken. Dan kijk ik of er nog enige bewijslast van zorgkosten naar de belastingdienst te sturen is en kruip ik in de telefoon, teneinde ook het volgende deel van mijn spaargeld naar hen weg te sluizen. En dan hoop ik dat 2018 mij daarna voorgoed met rust laat.

Wat een hel van een jaar.

Menu 2018
Het voorgerecht
was een randpsychose, opgediend op een bedje van overspannenheid met een vleugje hypermanie. Gemarineerd in een saus van slapeloosheid onderdrukt door angstremmers.
Het hoofdgerecht
was een zware depressie inclusief gefrituurd brein en hartkloppingen. Afgetopt met deze zomer de onverwachte dood van mijn trouwe viervoeter.
Side dishes waren:
* Maanden lange wachtlijsten bij het ggz waar ik uiteindelijk niet begrepen werd en weggegaan ben. * Twee zware klussen via mijn bedrijf die ik uit plichtsbesef over mijn werkeloze staat nog gedaan heb, maar die mij zowat elke dag tot tranen brachten. * Het financiële, huishoudelijke en relationele “puin ruimen” dat ik het tweede half jaar moest doen om de boel nog enigszins overeind te houden. * De moeder van mijn vriendin kreeg kanker en het leek er op dat ze niet meer zo lang zou hebben. Mijn vriendin had dus ook emotionele steun van mij nodig. Dat koste me ontzettend veel moeite, want daar ben ik niet altijd goed in. * Mijn lichte verslaving aan angstremmers en na het toetje, ook het onsuccesvol uitproberen van verschillende anti-psychotica.
Nagerecht
was geheel per verrassing:  autisme, in een sausje van weggeschonken spaartegoeden op de valreep van 2018.

Je begrijpt dat het niet bepaald watertanden was in 2018. Iets wat ik ook kwijt ben, maar waarvan ik wel blij ben dat ik het kwijt ben, is tien kilo.

Ik noem het, “Het Angstdieet” en denk er over om het als de eerste negativiteits-goeroe in Nederland op de markt te brengen. Het is heerlijk om zo weinig te wegen en ik hoop dat er nog meer vanaf gaat, want mijn bmi is nog steeds te hoog. Volgend jaar hoop ik er wat bij te sporten, maar mijn dokter verbood het mij omdat mijn lichaam tijdelijk niet in staat was het verschil tussen goede stress en slechte stress te herkennen. In plaats daar van wandel ik nu en soms vang ik een Pokemon.

 

Voetnoten:

1. …Want om frauderende miljardairs af te straffen moet blijkbaar een heel bolwerk van burgerjournalisten en klokkenluiders op de been komen, daarmee refererend aan de Panamapapers.

*Naam boekhouder gefingeerd.