Huizenstress IX: Meubelen, wegpesten en woonboten

Het is zaterdagochtend en ik wordt wakker op mijn matras op de vloer van mijn woning. Ik staar onder het keukenblok door over de betrekkelijk schone vloer. Dit is niet lang prettig voor een trots persoon als ik denk ik bij mezelf; op de vloer slapen. Maar het is een gevolg van de verkoop van mijn zelfgemaakte bed dat eergisteren plaatsvond. Het was een handig bed, waar ik op Marktplaats aangeschoten van de wijn het volgende verhaal bij heb getypt:

Boekenbed! Deze handige zelfgemaakte twijfelaar doe ik weg omdat ik ga verhuizen. Maten: breedte: 1.22 hoogte: 56 lengte: 2.00 Het is een modulair ding, dat betekend dat hij in 4 delen te vervoeren is zijnde: – De voorkant, met aan beide zijden van het bed een diep compartiment voor boeken. – De achterkant, met aan het voeteneinde een breed compartiment ruimte (zo breed dat je er zes hoofdkussens in kwijt zou kunnen, -of meer boeken-) – De lade (op niet zwenkende wielen en geheel uitrijdbaar aan beide kanten van het bed) – Het ligplateau waar het matras op ligt. Het ligplateau is met 8 borgpennen verbonden aan het voor en achter compartiment en heb bed staat maar liefst op 8 poten. Het is gemaakt van tweedehands onbehandeld multiplex en je kunt het dus met alle gemak op verven/tekenen/kunsten: wat je maar wil. Aan de binnenkant van het boekenschap staan wat geïllustreerde graffiti letters van het vorige project, maar dat kan je schilderen als je het niet mooi vind. Verder is het hout waar de boeken op staan wit geschilderd, als enige. Ook ben ik verplicht te vermelden dat ie een tikkeltje bol loopt, maar op je matras voel je daar niets van en je zal het hoogst waarschijnlijk pas merken als je de waterpas er bij haalt. De rol lade loopt af en toe een beetje aan, maar dan geef je hem een duwtje en als je echt een held ben schuur je nog een stukje van de lade af zodat het nooit, maar dan ook nooit meer zal gebeuren. Verder zul je nooit op een stabieler bed slapen dan dit, gesteund door 8 poten  en voor welk gewicht de slaper ook heeft. Dit bed heb ik speciaal gemaakt voor de kleine woning en er past ontzettend veel in/onder. Verder is het hoog genoeg om goed onder te kunnen stofzuigen. Bij vragen kunt u mailen.

Een vrouw werd er zo enthousiast van dat ze snel een koddig berichtje terug stuurde. En daarna volgde meer vrouwen. Maar als de onhandige handelaar die ik ben heb ik hem voor veel te weinig aan de eerste toegezegd. Gelukkig gaf haar dochter me er het dubbele voor, bij het zien van de demonstratie. Goede meid. Ging Nederlands studeren. Iets dat ik misschien ook beter had kunnen doen, in plaats van dat jarenlange gezeul achter die afwijzingen van het kunstonderwijs aan.
Ik weet nog dat een buurvrouw die altijd op mij en mijn broertjes en zusje paste tegen mijn moeder over mij had gezegd: ‘Die moet echt journalistiek gaan studeren!’
Ze kwam zelfs met een krantenknipsel over een schrijfcursus naar ons toe. Maar mijn moeder vond mij meer in het creatieve thuis. Hoewel schrijven vanaf mijn zesde een rode draad door mijn leven is geweest en ik altijd innige banden met mijn Nederlands leraren en leraressen onderhield (op één werd ik zelfs verliefd en zij plaagde me daar een beetje mee) heb ik het krantenknipsel terzijde gegooid en verdween het voorgoed in de vergetelheid van de fruitschaal.
Oh ja, en ik had de hoogste cijfers voor Nederlands van mijn havo klas bij het afstuderen op de middelbare school. Ik kan me nog het trotse gezicht van de (andere) Nederlands lerares herinneren toen ze me dat toefluisterde.

Hoe dan ook: De man die het bed kwam inladen overlaadde mij met complimentjes:
Dat ik er goed over nagedacht moest hebben om tot het ontwerp te komen. Dat je dit efficiënte ontwerp bij de IKEA nooit zou vinden. Dat het lichtgewicht maar oerstevig was. De dochter zei zelfs dat ze niet meer van plan was het te schilderen.
Toen ze weg waren, dacht ik zie je wel, ik had bést een goede ontwerper kunnen worden!
Twee andere zelfgemaakte items staan trouwens ook op de lijst voor verdwijning, waarvan één hier op de foto. Het was mijn tweede van drie pogingen tot intake bij de Design Academie Eindhoven, elke keer als ik er naar kijk wordt ik mistroostig.

Dit is tevens het laatste dat weggaat na de hevige ontspulling van afgelopen week, die ik in werking heb gezet om zo licht mogelijk te kunnen verhuizen als het moment eindelijk daar is.
Tot nu toe nog niets: Een geweldig leuk huisje bij de boer waar iemand anders mij toch voor was. Vele kamers bij mensen en gezinnen in huis, campings gebeld die mij deden denken aan Fort Oranje en antikraak woningen waar per se twee mensen voor gevraagd werden.

Wegpesten
I’m stuck. En het ergste komt nog: Mijn hospita kwam gisteren melden dat de jongen en de man toch boven en naast mij komen wonen. Althans, hun hobbyruimtes komen er. Kort daarop raakte we dus in onenigheid en nu heb ik haar gezegd dat we dit dan maar via het recht moeten oplossen. De man van de rechtsbijstand, die nu als advocaat voor mij fungeert, gaat een wettelijke brief opzetten, waarin hij haar wijst op haar overtredingen. Volgende week komen ze terug van vakantie en gaat hun verhuizing beginnen.
Mijn rustige dagen hier, zijn geteld. Mijn maag heeft mijn zodoende 2 dagen geleden afgezwaaid en hoewel ik eigenlijk 3 kilo was aangekomen, vermoed ik nu een nieuwe periode van gewichtsverlies. Mijn gevoelens voel ik nog niet. Ik weet dat ze er zitten. Net zoals de korte terugval van overspannenheid tussen de laatste hospitatie en een week geleden.
Door gaan, je moet door gaan, denk ik steeds. Om te ontladen doe ik agressieve hometrain videos met harde muziek er bij.

Woonboot
Mijn vader vind dat ik een onbegonnen zaak vecht tegen mijn hospita. We keken bootjes op het internet om op te wonen, waren gister bij twee mensen aan boord zodat ik kon kijken hoe dat zou zijn. Toen ik overspannen was vorige week, had ik het eigenlijk afgezworen om op een boot te gaan wonen. Maar hoeveel keuze heb ik werkelijk?
Ik zat daar stilletjes, naast de eigenaar van de 8 meter lange Doerak (zelfs en caravan is nog groter) en begreep van mijn lichaam dat wonen op een boot zou moeten wennen. Afbouwen van mijn antipsychoticum, zou er op een boot niet van komen. Je slaapt er en je eet er en je leest er, maar verder heb je er geen enkele bewegingsruimte.
Toch is de haven een fijne plek met zachtaardige zeilers en hobbyisten, nog niet overgenomen door vreemde culturen of criminele camping aso’s, die ook maar gewoon een redelijk bestaan proberen op te bouwen in deze elitaire maatschappij.

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Ik heb nog een week

Laatste Wil Pil
Gisteravond las ik per toeval in de Volkskrant over de rel rond die Laatste Wil Pil.
Ook een bepaald bestrijdingsmiddel bleek bruikbaar voor die ouwe dibbissen, die zichzelf niet in de klauwen en de verdoofde pillerij van de verzorgingstehuizen willen zien glijden.
Ik zie het nog voor me. De oma van mijn vriendin, al jaren dementerend: Het mensje werd jaren lang vol gepropt met een hoge dosis antidepressiva en bij haar tv achtergelaten. Tot het eens zo gezonde Friese lijf, jaren gevoed met het oer-Hollandse vooroorlogse  gezonde eten en daarom nu juist zo volhardend, het begaf. Al die tijd konden haar nazaten niets doen dan machteloos toekijken hoe zij en miljoenen andere oudjes met een vergiet in de mond tot het consumeren van die farmacie werden gedwongen. Een goede deal voor de farmaceutische industrie. Nee, ik kies ter zijner tijd ook voor een Eigen Einde. Ik hoop alleen dat het internet daar dan nog vrij genoeg voor is. Nu kan ik het spul in ieder geval niet in huis halen, want daar ben ik mentaal te instabiel voor.

Wraak fantasieën
De afgelopen 2 avonden, heb ik mij bezig gehouden met het verzinnen van mogelijke wraakacties die ik tegen mijn hospita zou kunnen ondernemen als ik het op andere vlakken tegen haar afleg. Ik heb misschien wel helemaal niet genoeg geld om een rechtszaak te kunnen bekostigen. De volgende opties kwamen in me op:

• Woekerende plantensoorten in haar tuin zaaien
• Geluidsoverlast veroorzaken als ze hier aan de gang gaan
• Beton in het riool
• Deuren en ramen dichtlijmen
• Ramen met zwarte verf beschilderen
• Vuilniszakken in de voortuin laten zwerven
• Lichtbronnen kapot slaan
• In het kader van de fucked-up aflevering van X-files die ik gister met mijn vriendin zag: Een rituele horrorshow in deze ruimte maken als ik er uit ga, zo erg dat ze er niet meer in willen wonen. Inclusief bij de slager gehaalde varkenskoppen en neppe voodoo popjes. Ik zou dan in de rechtszaal claimen dat het maar kunst was en het een verbeelding was van de onderdrukking van de armen door de rijken.
• Gegevens doorspelen naar hackers op het dark-web
• Hun filmen en alles online zetten
• Een brand veroorzaken met een vooropgezette kortsluiting

 Nu ja, de reden dat ik deze dingen opschrijf is omdat het natuurlijk maar een fantasie is en ik nu eenmaal een grote fantasie heb. Een vloek en een zegen. Wraak fantasieën zijn een fijne uitlaatklep die me nog enigszins een gevoel van weerbaarheid geven in tijden waarin ik mij in deze maatschappij op zo velen vlakken uitgekotst voel.

P.s: Deze ontsporende blog is mede mogelijk gemaakt muziek van UNKLE. Schrijven met theatrale muziek is echt een aanrader. How’s that for therapy!

Voor de rest heb ik vanmorgen heerlijk de tortelduifjes eten gegeven hoor. Ze komen al dagen in mijn tuin en het zal nog maar een paar trainingen vergen voor ze uit mijn hand eten. Ze zijn zo lief en mooi en als ze dichtbij komen raak ik helemaal vredig.