De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
Terwijl ik wacht op behandeling bij het ggz voltrekt zich een moeizame zomer. Ik besluit het stuur om te gooien, zowel letterlijk als figuurlijk, na het lezen van ‘Het Puttertje’ van Donna Tart en raak een beetje te veel aan mijn medicatie gewend. Verder een overzicht van alles wat ik al geprobeerd heb na mijn diagnose autisme.
Een vlinder logeerde een nachtje bij mij. De reisdocumentaires van Joanna Lumley geven mij een reden om uit bed te komen op depressieve ochtenden en Dirk de Wachter gelooft in de maatschappelijke functie van de geesteszieke mens. Met grapje aan het eind.
Over geen zin meer hebben in het leven maar toch door moeten gaan. Het aanstaande plan om aan de medicijnen te gaan. Over vroeg wakker worden door een angstig hoofd en er dan maar mee zien te dealen. Twijfel aan mijn diagnose: Ben ik niet gewoon manisch?
Ja het is gebeurd: Een huis! Ik ben volgende week de huurder van mijn eigen huis! Een echt contract bij een woningcorporatie! Hieronder een samenvatting van alle ontberingen die er aan vooraf gingen en de mooie toekomstdromen die nu zullen volgen! Zo blij als een kind.
In tegenstelling tot bij velen, is sinds de pandemie uitbrak mijn introverte levensstandaard nauwelijks veranderd. Als chronisch mentaal zieke, leefde ik altijd al in een intelligente lockdown. Juist voor de normaal zo extraverte medemens is het met deze thuisisolatie afzien.
Terwijl ik in mijn vorige blog nog fantaseerde over een zelfverkozen einde, heb ik de afgelopen maanden niets anders gedaan dan preppen. Want wat als je in een ziekenhuis komt waar constant prikkels zijn? Sartre zei het al en dit geldt dubbel voor autisten “De hel, dat zijn de anderen”.
Het is zo ver: Een paar weken geleden werd ik kandidaat nummer 1. En niet van een appartementje ver weg, maar van een heuse maisonnette in mijn thuisstad. Toch ben ik doodsbenauwd dat ik het op het laatste moment niet krijg. Dat zit zo: Mijn moeder is nooit verhuist.
Toen ik het adres eenmaal had gevonden, onderwierp ik het pand aan een grondig onderzoek. Ook de woningen van de buren. Van het huis van de buurjongen schrok ik wel, er stonden kratjes bier, muziektafels en de muur was behangen met elektrische gitaren. Shit, dat betekende lawaai.
Misschien is dit het slechts denkbare moment om te beginnen met het afbouwen van mijn dagelijkse 25 mg antipsychoticum: Mijn woonomstandigheden zijn onzeker, er is weinig ontspanning en nog veel verdriet. Maar er was ook een kerstwonder dat me wat lucht gaf.
Nog een week later besloot ik het appartement definitief op te zeggen. Nog meer maanden huur betalen in afwachting van het onderzoek van de gemeente was zinloos. Ik zou nooit genoegdoening krijgen voor mijn leed. De hoer heeft gewonnen. Ze heeft gespeeld op de rand van de wet.
Het is half 1 in de middag en buiten regent het. Ik zit in mijn pyjama, ben net op. Eigenlijk … Meer
Het is nu een maand geleden dat het grote confrontatiegesprek plaatsvond. Ik ben inmiddels twee paniekaanvallen en enkele zelfmoordgedachten verder … Meer
Vanmorgen werd ik wakker uit een verschrikkelijke nachtmerrie. Het was niet zo zeer de fabelachtige angst die een typische nachtmerrie … Meer
Burn journal 