De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
Thuis maakte ik koffie toen mijn moeder zei: ‘Mevrouw Perenman ligt op sterven, ze had al weken last van nierfalen.’ Maar de Coronaregels deden het pas echt bederven, want niemand mocht langsgaan. Waarop haar dochter zei: “Nu kan ik eindelijk moeder weer in mijn armen houden.”
In tegenstelling tot bij velen, is sinds de pandemie uitbrak mijn introverte levensstandaard nauwelijks veranderd. Als chronisch mentaal zieke, leefde ik altijd al in een intelligente lockdown. Juist voor de normaal zo extraverte medemens is het met deze thuisisolatie afzien.
Ik weet dat er de laatste tijd door veel moraalridders wordt opgeroepen het niet te doen. Maar: In deze geautomatiseerde, door de EU geregeerde maatschappij zijn onderbuikgevoelens van de bevolking juist de laatste intuïtieve, collectieve navelstreng die we nog hebben.
Terwijl ik in mijn vorige blog nog fantaseerde over een zelfverkozen einde, heb ik de afgelopen maanden niets anders gedaan dan preppen. Want wat als je in een ziekenhuis komt waar constant prikkels zijn? Sartre zei het al en dit geldt dubbel voor autisten “De hel, dat zijn de anderen”.
Burn journal 