Huizenstress XI: Leven en overleven

Het is nu een maand geleden dat het grote confrontatiegesprek plaatsvond. Ik ben inmiddels twee paniekaanvallen en enkele zelfmoordgedachten verder en mentaal helemaal afgepeigerd.

Als ik de geluidsopnamen terug luister hoor ik een boze huurder wiens stem de hoogte in schoot van de spanning, maar die weliswaar een helder betoog afsteekt. Mijn hospita zei in het gesprek haast niets, ze zat daar alleen maar woedend te bibberen en te knarsetanden. Ik denk dat ze door had dat ik een opname maakte. We spraken af dat ik haar een overzicht van de door mij opgevoerde kosten zou sturen.
Na het betoog reed ik opgelaten naar mijn vriendin om het haar te laten horen. Ze vond dat ik het goed gedaan had en een redevoering hield die balanceerde tussen feiten en gevoelens. Of zoals Aristoteles het ook wel bedoelt heeft: pathos en logos.
Ik was opgelucht, ik had alles kunnen zeggen dat me al weken zo dwars zat. Om het te vieren kocht ik een fles goedkope Bourgogne voor mezelf.

Toen mij coach de geluidsopname hoorde concludeerde ze dat mijn hospita meer geschrokken en verdrietig klonk. Ik begon aan mijn waarneming te twijfelen en vroeg mij af of dit een teken van mijn autisme kon zijn. Had ik de gezichtsuitdrukking verkeerd geïnterpreteerd? Ik geloof dat mijn coach enigszins aanstuurde op wat meer mededogen voor mijn hospita, maar dat schip was lang uitgezeild. Mijn laatste mededogen was verloren gegaan toen mijn hospita er voor koos -hoewel ze de ruimte in haar huis makkelijk heeft- mij op te zadelen met een schreeuwende, blowende jongen. En daarover te liegen.
Ik snap werkelijk niet hoe iemand het in zijn hoofd haalt. Zelfs als ik het wetenschappelijk benader met een model als de Piramide van Maslow, bevind ik me in de twee onderste lagen van basisbehoeften en zij in de twee bovenste. Hoe kan je het iemand vanuit dat perspectief aan doen zijn huisrust te verstoren? Ik heb dit tevens weken eerder proberen uit te leggen:
‘Berte je snapt het niet,’ riep ik in de tuin, ‘jij bent bezig met leven, ik ben bezig met overleven!’ Maar de kille diplomatieke reactie die zij mij toen gaf zou de weken die volgde een trend blijven.

In de aanloop naar mijn afspraak met een advocaat spendeerde ik de dagen aan het schijven van een punctuele chronologie met bronvermelding en bewijsmateriaal. Hoewel de advocaat slechts vroeg om het bewijsmateriaal werkte de chronologie voor mij ook verhelderend. Als je een informatie stoornis hebt, moet je ze goed op een rijtje houden in tijden van wanhoop, want het brein wordt een chaos.

De vooravond aan het gesprek met de advocaat gebeurde er iets moois. Wandelend door mijn vaste park vond ik een weide vol afgewaaid valfruit. Het moest door de storm zijn gekomen. Hoewel de appeltjes en peertjes mid-augustus nog een slag te klein waren voor de meeste liefhebbers, raapte ik tassen vol. Appeltjes zo groot als een vogel ei zijn namelijk ook gewoon te eten, alleen je moet niet verwachten dat ze zoet zijn.
Als een sloeber liep ik trots met mijn oogst door de regen naar huis. (Deze oogst zou mij nog weken boodschappengeld besparen!) Ik was half nat door mijn open jas, omdat het weer zo broeierig was en half nat van het zweet omdat het rapen een aardige sportoefening was gebleken. En omdat ik me nu eenmaal prettig voel in iets te veel laagjes kleding.
Thuis spoelde en weekte ik de oogst in water met azijn: een hele wasbak vol! Ik scheidde het gewonde fruit van het hele. De dagen er na waren gevuld met warme appelmoes kaneel en -stoofpeer ontbijten. Mijn huis geurde er van.