De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
Thuis maakte ik koffie toen mijn moeder zei: ‘Mevrouw Perenman ligt op sterven, ze had al weken last van nierfalen.’ Maar de Coronaregels deden het pas echt bederven, want niemand mocht langsgaan. Waarop haar dochter zei: “Nu kan ik eindelijk moeder weer in mijn armen houden.”
Terwijl ik in mijn vorige blog nog fantaseerde over een zelfverkozen einde, heb ik de afgelopen maanden niets anders gedaan dan preppen. Want wat als je in een ziekenhuis komt waar constant prikkels zijn? Sartre zei het al en dit geldt dubbel voor autisten “De hel, dat zijn de anderen”.
Burn journal 