Pa gelooft niet in autisme

Mijn broertje en ik hebben beide de diagnoses autisme, maar mijn vader geloofd daar niet in. Met mijn broertje gaat het echter uitstekend, maar mijn leven is een puinhoop. Wat heeft het verschil gemaakt in onze levensloop? Ik kom met mijn vader in een pijnlijke discussie terecht. Mijn problemen blijken onbegrepen.

Huizenstress XX: Een jaar later

We schuiven een jaar op in de tijd: De uit nood betrokken woning blijkt een hell-hole door dealende en feestende buren. Opeens bevind ik mij in een achterbuurt met problemen. Na het prille woongeluk, verval ik in diepe depressie, terwijl ik eigenlijk allemaal zaken moet regelen.

Dit was 31 (gefeliciteerd, overleeft)

In het laatste half uur van mijn 31 jarig bestaan reflecteer ik op de stand van zaken in mijn leven. Misschien kan het allemaal wat relaxter. Ook vertel ik over het nieuwe huis en de nieuwe buren. Klein en luchtig -het blog, niet de buren-. Een kleine cultuurshock. Mét muzikale aanbeveling.

Huizenstress XVII: Een noodzoeker bezichtiging

Toen ik het adres eenmaal had gevonden, onderwierp ik het pand aan een grondig onderzoek. Ook de woningen van de buren. Van het huis van de buurjongen schrok ik wel, er stonden kratjes bier, muziektafels en de muur was behangen met elektrische gitaren. Shit, dat betekende lawaai.

Huizenstres XIII: Stankoverlast

Verafschuwd snuffelde ik aan mijn kleding: Doordrenkt van bittere tabaksgeur! Mijn hart begon te bonzen en de adrenaline trok door mijn hele lijf. Woedend appte ik mijn hospita: “AL MIJN KLEDING STINKT G*DVERD*MME NAAR ROOK! VIND JE DAT NORMAAL?!” Geen antwoord.

Huizenstress VIII: Een bezichtigingsafspraak

‘Ik heb niet het idee dat de manier waarop ik naar een woning zoek zin heeft,’ zuchtte ik. ‘Schat, je … Meer