De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
We schuiven een jaar op in de tijd: De uit nood betrokken woning blijkt een hell-hole door dealende en feestende buren. Opeens bevind ik mij in een achterbuurt met problemen. Na het prille woongeluk, verval ik in diepe depressie, terwijl ik eigenlijk allemaal zaken moet regelen.
Toen de bel ging zette ik snel de recorder aan. Voor de deur stond een kale man, achter hem een vrouw en een agent. Daarachter, in het duister een tolk die een sjekkie rookte. ‘Goedenavond, wij komen voor een melding illegale bewoning op dit adres, mogen wij even binnen komen?’
Verafschuwd snuffelde ik aan mijn kleding: Doordrenkt van bittere tabaksgeur! Mijn hart begon te bonzen en de adrenaline trok door mijn hele lijf. Woedend appte ik mijn hospita: “AL MIJN KLEDING STINKT G*DVERD*MME NAAR ROOK! VIND JE DAT NORMAAL?!” Geen antwoord.
Burn journal 