Herinneringen aan het GGZ

Mijn hernieuwde intake in het GGZ roept oude herinneringen op aan de tijd dat ik tegenover een verschrikkelijke psychiater kwam te zitten en een sympathieke verpleegkundige. En was mijn eerste kennismaking met het koudste bureaucratische systeem van Nederland.

Pa gelooft niet in autisme

Mijn broertje en ik hebben beide de diagnoses autisme, maar mijn vader geloofd daar niet in. Met mijn broertje gaat het echter uitstekend, maar mijn leven is een puinhoop. Wat heeft het verschil gemaakt in onze levensloop? Ik kom met mijn vader in een pijnlijke discussie terecht. Mijn problemen blijken onbegrepen.

Huizenstress XX: Een jaar later

We schuiven een jaar op in de tijd: De uit nood betrokken woning blijkt een hell-hole door dealende en feestende buren. Opeens bevind ik mij in een achterbuurt met problemen. Na het prille woongeluk, verval ik in diepe depressie, terwijl ik eigenlijk allemaal zaken moet regelen.

Dood, maar niet door Corona

Terwijl ik in mijn vorige blog nog fantaseerde over een zelfverkozen einde, heb ik de afgelopen maanden niets anders gedaan dan preppen. Want wat als je in een ziekenhuis komt waar constant prikkels zijn? Sartre zei het al en dit geldt dubbel voor autisten “De hel, dat zijn de anderen”.

De Robotstofzuiger

‘Ik kan niet geloven dat je zo lui bent,’ zucht mijn vriendin als ze mijn nieuwe aankoop van €218,- door … Meer

Ik ben een “diezijner”

Vroeger wilde ik Designer worden. Ik heb er alles voor op het spel gezet, maar mijn mentale problemen hebben uiteindelijk … Meer

Stilte doodt

Ik ga niet beginnen te vertellen dat de huizendeal van mijn vader niet door gaat en ik in plaats daarvan … Meer