De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
Mijn broertje en ik hebben beide de diagnoses autisme, maar mijn vader geloofd daar niet in. Met mijn broertje gaat het echter uitstekend, maar mijn leven is een puinhoop. Wat heeft het verschil gemaakt in onze levensloop? Ik kom met mijn vader in een pijnlijke discussie terecht. Mijn problemen blijken onbegrepen.
We schuiven een jaar op in de tijd: De uit nood betrokken woning blijkt een hell-hole door dealende en feestende buren. Opeens bevind ik mij in een achterbuurt met problemen. Na het prille woongeluk, verval ik in diepe depressie, terwijl ik eigenlijk allemaal zaken moet regelen.
Terwijl ik in mijn vorige blog nog fantaseerde over een zelfverkozen einde, heb ik de afgelopen maanden niets anders gedaan dan preppen. Want wat als je in een ziekenhuis komt waar constant prikkels zijn? Sartre zei het al en dit geldt dubbel voor autisten “De hel, dat zijn de anderen”.
Vanmorgen werd ik wakker van mijn eigen slechte adem. ‘Had ik maar geen zuivel gegeten,’ dacht ik bij mezelf. En … Meer
‘Ik kan niet geloven dat je zo lui bent,’ zucht mijn vriendin als ze mijn nieuwe aankoop van €218,- door … Meer
Vroeger wilde ik Designer worden. Ik heb er alles voor op het spel gezet, maar mijn mentale problemen hebben uiteindelijk … Meer
Beste iedereen uit het verleden, Allereerst: Ik mis jullie. Ten tweede zie ik nu in wat de relatie tussen jou … Meer
‘Jeffrey had autisme’, verteld de vriendin me als ik een paar dagen na de crematie bij haar op de koffie … Meer
Ik ga niet beginnen te vertellen dat de huizendeal van mijn vader niet door gaat en ik in plaats daarvan … Meer
‘Waarom schrijf je niet meer over hoe je je voelt,’ vroeg mijn vriendin toen ze het nieuwe alfabet op mijn … Meer
Hier onder staat een brief die ik nooit heb verzonden. Het is enerzijds een aanklacht tegen het kunstonderwijs zoals ik … Meer
