Mijn zomer op pillen

Terwijl ik wacht op behandeling bij het ggz voltrekt zich een moeizame zomer. Ik besluit het stuur om te gooien, zowel letterlijk als figuurlijk, na het lezen van ‘Het Puttertje’ van Donna Tart en raak een beetje te veel aan mijn medicatie gewend. Verder een overzicht van alles wat ik al geprobeerd heb na mijn diagnose autisme.

Demonen van de vroege ochtend

Over geen zin meer hebben in het leven maar toch door moeten gaan. Het aanstaande plan om aan de medicijnen te gaan. Over vroeg wakker worden door een angstig hoofd en er dan maar mee zien te dealen. Twijfel aan mijn diagnose: Ben ik niet gewoon manisch?

Huizenstress XVIII: Ik wil hier weg

Morgen is het zo ver, de bezichtiging voor het huis waarvoor ik nummer 1 sta. Ik typ zenuwachtig wat in het wilde weg om deze avond voorbij te laten gaan. Ik heb deze week een eend gered en met het UWV gebeld. Van dat laatste lag ik een uur te janken. Beetje overdreven misschien.

Dood, maar niet door Corona

Terwijl ik in mijn vorige blog nog fantaseerde over een zelfverkozen einde, heb ik de afgelopen maanden niets anders gedaan dan preppen. Want wat als je in een ziekenhuis komt waar constant prikkels zijn? Sartre zei het al en dit geldt dubbel voor autisten ā€œDe hel, dat zijn de anderenā€.

24 mg: Tegen ellende bestaat geen medicijn

Huiverig begin ik met het afbouwen van mijn antipsychoticum en denk terug aan alle nare keren dat ik stemmingsregelaars op en af heb moeten bouwen. Er is maar Ć©Ć©n schrijfster die mij kan steunen in wat komen gaat, de onvolprezen Nicolien Mizee.

25 mg: De wederopbouw door afbouw

Misschien is dit het slechts denkbare moment om te beginnen met het afbouwen van mijn dagelijkse 25 mg antipsychoticum: Mijn woonomstandigheden zijn onzeker, er is weinig ontspanning en nog veel verdriet. Maar er was ook een kerstwonder dat me wat lucht gaf.

Column voor de Volkskrant

Dus ik kwam er achter dat de Volkskrant -die ik onbeperkt lees omdat ik daar een truck voor heb- een … Meer