De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
Toen ik het adres eenmaal had gevonden, onderwierp ik het pand aan een grondig onderzoek. Ook de woningen van de buren. Van het huis van de buurjongen schrok ik wel, er stonden kratjes bier, muziektafels en de muur was behangen met elektrische gitaren. Shit, dat betekende lawaai.
Huiverig begin ik met het afbouwen van mijn antipsychoticum en denk terug aan alle nare keren dat ik stemmingsregelaars op en af heb moeten bouwen. Er is maar één schrijfster die mij kan steunen in wat komen gaat, de onvolprezen Nicolien Mizee.
De afgelopen dagen heb ik gelaten afgeteld. Morgen zullen ze terug zijn en een week lang met de verhuizing boven … Meer
‘Ik heb niet het idee dat de manier waarop ik naar een woning zoek zin heeft,’ zuchtte ik. ‘Schat, je … Meer
Natuurlijk houdt ik sinds de verbouwaankondiging mijn online opties nauwlettend in de gaten. Ik heb Marktplaats gevonden als meest betrouwbare … Meer
Mijn urgentie is afgewezen, na een vermoeiende dag in het tuincentrum, waar ik met witte knokkels om het stuur geknepen … Meer
Vanmorgen werd ik wakker van mijn eigen slechte adem. ‘Had ik maar geen zuivel gegeten,’ dacht ik bij mezelf. En … Meer
Burn journal 