Het Puttertje – Donna Tart
“Nog nooit zo mooi onder woorden gebracht hoe eenzaam de levensweg van de kapotte mens is terwijl hij omgeven wordt door anderen. Zelden zo’n dik boek gelezen, waardoor het verhaal zich zo intens als een gekeken tv serie in je geheugen grift. Dit ook door de dromerige, sfeervolle beelden die Donna Tart schetst. Een van de mooiste verhalen ooit. Na een paar maanden wilde ik het alweer overnieuw lezen, omdat ik me zo kon vinden in zijn pijn en verdwaling in deze harde, chaotische wereld. Maar ook omdat ik zo stom was geweest de film te kijken. Niet doen. Laat de pracht van de verhaallijn uit het boek, en hoe je de personages in je hoofd hebt gevormt in tact, want de cast van de film en de verklootte verhaallijn van één of ander beroerde Netflix scriptschrijver met een te groot ego brengen je niets.”
De Avonden – Gerard Reve
“Na het lezen van dit boek kon ik alleen maar denken: godzijdank hebben we nu het internet.”
Nicolien Mizee – voor God en de Sociale Dienst
“Mijn persoonlijke Steen van Rosetta (in mijn studententijd) . Toendertijd nog eens jankend geciteerd aan een vriendin. Die snapte er helemaal niks van.”
De Idioot – Fjodor Dostojevski
“Volgens mij gaat dit gewoon over een autistische jongen die na zijn jeugd in de kliniek weer terug komt in de (Russische elitaire) maatschappij van die tijd en daar helemaal stuk draait op de hysterie van een stel wijven van adel die, als het feminisme al had plaatsgevonden niet van elke mug een olifant hadden hoeven maken, maar gewoon een constructieve bijdrage aan de maatschappij hadden kunnen leveren.”
Het rijk der zieken – Hannah Bervoets
De schrijfster heeft geprobeerd aan de niet zieke lezer uit te leggen wat het is om ziek te zijn. Zowel fysiek als mentaal een beetje. Ze heeft dat vernuftig gedaan door een soort fictief universum naast de realiteit van de hoofdpersoon te creëeren, waarin hij naar zijn nieuwe levensstijl als chronisch zieke wordt ingeleid door de favoriete essayist op het gebied van ziekte van de schrijfster. Erg slim ook van Hannah Bervoets om die fictieve wereld er naast te beschrijven, want het leven van een chronisch zieke persoon an sich is gewoon niet boeiend genoeg om een roman over vol te schrijven. Overigens heeft de schrijfster persoonlijk ook ervaring met chronische ziekte, zij het een andere dan beschreven in het boek. In de regel is het zo dat schrijvers, bloggers, vloggers, (wetenschaps) journalisten, rappers etc. er eigenijk nooit op komen over mentale/fysieke/chronische ziekten te bespreken tenzij ze het zelf aan den lijve overkomt. Wat ook boekdelen spreekt over de primitive staat van emancipatie waarin de zieke mens zich hemelsbreed bevind anno 2021.
Burn journal 