Het UWV hield een klant tevredenheids onderzoek en vroeg mij daar deel aan te nemen. Omdat ik hun intentie tot respect voor privacy wantrouwde, heb ik mijn puntenlijst anoniem op het Perspectief Forum gedeponeerd. Ik kreeg enige bijval.
De volgende punten geef ik graag als belangrijk/goed en/of storend aan inzake mijn ervaring met het UWV. Ik hanteer hierbij + en – tekens om aan te geven of ik deze negatief of positief ervaar.
+ Ik heb een prettige vaste contactpersoon bij het UWV. Ik hoop dat dit zo blijft, maar heb hier onzekerheid over.
– Er is te weinig begrip voor mentale problemen in mijn opinie. Het zijn “onzichtbare problemen” en er lijkt wel per definitie wantrouwen te zijn tegen de personen die ze hebben. Hiervoor verwijs ik graag naar een interview in De Volkskrant met Hanna Bervoets, waarin zij oa. over haar strijd met het UWV over de “bewijsvoering” voor haar ziekte spreekt.
– Ondanks de vriendelijke UWV mevrouw die mijn contactpersoon is, ben ik steeds maanden van tevoren bang voor het moment dat zij mij weer zal bellen. Ik heb totaal niet het idee dat ik controle heb over mijn inkomen, maar dat ik meer een speelbal van de willekeur ben binnen de grote organisatie die het UWV is. In mijn depressiepraatgroep hoor ik regelmatig schrijdende verhalen over mensen die tegenover bedrijfsartsen/verzekeringsartsen en medisch controleurs van het UWV zaten. Van al die verhalen wordt ik ontzettend bang, want je weet nu eenmaal niet naar welke arts je gestuurd wordt: Het kan een meelevend iemand zijn of een hardvochtig iemand. Deze angst is zo groot. Ik heb echt verhalen gehoord van mensen die zijn ingestort na bezoeken aan UWV artsen/geen begrip en ongevraagde wijzigingen in hun uitkering. Eigenlijk geldt denk ik dat je mentale problemen alleen serieus genomen worden als je ter plekke een paniekaanval krijgt. Door die paar fraudeurs die er zijn, worden duizenden zieken gewantrouwd.
– In navolging van het vorige onderwerp: In het UWV Perspectiefblad wordt weinig geschreven over mentale ziekten. Het is een ondergeschoven kindje en de klemtoon ligt al snel weer bij “positief blijven” en (uiteraard) werken. Het gaat vrijwel alleen over mensen met een “bewezen” ziekte. Daarmee bedoel ik vaak fysieke ziekten. Dit maakt dat het blad voor mij vaak fake aandoet. Ik mis de oprechte artikelen over wat het inhoud om ziek te zijn. Tegenwoordig moet je namelijk je eigen “zorgmanager” zijn. Het papierwerk en gehakketak met onwillige of onbegrijpende instanties (GGZ, UWV, gemeente, sociale huurwoningsector, dokter, verzekeringsarts, Belastingdienst etc.) kost naast het ziek zijn zo veel tijd en energie. En dat is nog maar één voorbeeld. Als je wilt weten wat het UWV kan verbeteren, raad ik je dit interview aan. Je kunt trouwens ook gewoon alle artikelen onder het onderwerp “UWV” lezen.
– Ik ben in één van mijn zielige pogingen om aan passend werk te komen eens een eigen bedrijf gestart. Dit ging enigszins tot ik weer last van mijn mentale problemen kreeg. Jankend en overspannen heb ik mijn opdrachten uitgevoerd omdat ik zo graag een gezond deel van deze maatschappij wilde zijn. Valt er vervolgens een brief van het UWV op de mat waarin voor het gemak maar meteen wordt bedreigd met schuldhulpverlening. Ik vond dat kwetsend. Daarmee zette het UWV mij voor mijn gevoel meteen op mijn plaats: Je bent geen A+ burger, maar een uitkeringtrekkende lowlife. Wat ik maar bedoel te zeggen is: als iemand zoveel moeite doet om boven de situatie uit te stijgen, hoeft er toch niet meteen over dat soort dwingende/vernederende maatregelen gesproken te worden? Begrijp me niet verkeerd, ik ben erg dankbaar voor mijn uitkering, in dit mooie, rijke, verzorgde land. Maar ik zou óók willen dat het niet zou hoeven. I’m not the enemy here.
+ Erg mooi dat er een kunstcongres is voor kunstbeoefenaars binnen het UWV, dat vind ik een ontzettend lief en oprecht gebaar. Alleen waar ik geen antwoord op kreeg is of het tonen van je kunstwerken, als je daartoe in staat bent, verdere gevolgen heeft voor de beoordeling van je werkvermogen. Kortom: is het een Paard van Troje?
+ Het is goed dat er een online forum is voor vragen en situaties binnen het UWV, en de moderator en UWV mevrouw die er antwoord op de vragen geven doen dit met veel bevlogenheid, toewijding en vriendelijkheid. Soms is het er alleen wel erg opgeruimd, en krijg ik het idee dat alleen de “mooie” conversaties bewaard blijven.
– Wat ik zelf merk, is dat ik toen ik jaren geleden bij het UWV kwam, ik nog mijn beste beentje voort zette om aan het werk te komen en mijn medewerking te verlenen in persoonlijke plannen etc. Ik wist toen ook nog niet hoe onoverwinnelijk mijn mentale problemen waren. Nu, zoveel jaren en pogingen later, verloopt het contact stroever en durf ik minder open te zijn over mijn toestand uit angst dat ik mijn uitkering en de controle kwijtraak. Het is dus niet dat ik fraudeer, alleen ben ik wel het vertrouwen in open en transparante communicatie met het UWV kwijt, omdat ik niet altijd meer kan overbrengen waarom het niet lukt met werk op dit moment. Ik heb het gevoel dat ik op onbegrip zal stuiten en in het systeem met medische keuringen etc. verstrikt raak. Het liefst zou ik nog steeds praten over wat ik wél kan, in plaats van deze omgekeerde sollicitatie naar een uitkering waarin ik moet vertellen wat ik allemaal niet kan. Alleen als ik mijzelf te veel aanprijs, betaal ik uiteindelijk zelf de prijs. Dit is een groot dilemma voor mij en velen anderen. Zoals hiervoor al benoemd: Het systeem is ingericht om fraudeurs uit te kunnen sluiten, en daarom grotendeels gebaseerd op wantrouwen. Dat geldt voor de medische screenings, het uitvragen, de strengere regels voor afkeuring, de manier van communiceren etc. In theorie begrijpelijk, maar het dupeert ook heel veel oprechte eerlijke mensen. En ik geloof nog steeds dat de meerderheid van ons dat is. Ik hoop dat de UWV medewerkers dat geloof in het goede ook kunnen vasthouden.
Tip: Als je dichter bij je doelgroep wilt komen te staan: Er zijn online honderden zogenaamde recovery blogs waarin zieke uitkeringsgerechtigden beschrijven waar ze tegen aan lopen. Zo kun je je als marketingafdeling inlezen en verplaatsen in hun wereld. Of lees Hanna Bervoets: Het Rijk der Zieken. “De Gezonden” hebben namelijk een heel andere belevingswereld dan “De Zieken”. Of verbind het UWV met ervaringsdeskundigen om te kijken hoe het klantcontact beter kan.
Tip: Als je meer wilt betekenen voor je klanten (zijnde uitkeringsgerechtigden) kun je je ook met een campagne richten op “De Gezonden”. Er ligt een gigantisch taboe op het hebben van een uitkering en dat zorgt soms voor sociale isolatie. Het is grappig (lees wrang) hoe er nu al jaren wordt gesproken over een participatiemaatschappij, maar die tot nu toe voornamelijk voor de rekening van de zieken is. Hoe zou het zijn om met een campagne gericht op “De Gezonden” het taboe/stigma van mensen in een uitkering op te heffen?
Ik hoop dat jullie hier iets mee kunnen. Met vriendelijke groet. D.
Burn journal 