De diagnose autisme en de zeven jaar daarna. Compromisloos dagboek van een nerveuze jonge vrouw. Onbedoelde strijd tegen stigma, armoede, marktwerking in de zorg en neoliberalisme. Zoekend naar de menselijke maat.
Ik weet dat er de laatste tijd door veel moraalridders wordt opgeroepen het niet te doen. Maar: In deze geautomatiseerde, door de EU geregeerde maatschappij zijn onderbuikgevoelens van de bevolking juist de laatste intuïtieve, collectieve navelstreng die we nog hebben.
Huiverig begin ik met het afbouwen van mijn antipsychoticum en denk terug aan alle nare keren dat ik stemmingsregelaars op en af heb moeten bouwen. Er is maar één schrijfster die mij kan steunen in wat komen gaat, de onvolprezen Nicolien Mizee.
Toen de bel ging zette ik snel de recorder aan. Voor de deur stond een kale man, achter hem een vrouw en een agent. Daarachter, in het duister een tolk die een sjekkie rookte. ‘Goedenavond, wij komen voor een melding illegale bewoning op dit adres, mogen wij even binnen komen?’
Burn journal 