Na ellendige maanden van burenoverlast in geur en geluid is er nu eindelijk een lichtstipje aan de horizon: over 3 maanden krijg ik een goed huis toegewezen! Ik heb het huis al gezien. Eerst werd me iets aangeboden dat van een gek geweest was, en versplinterd glas lag overal. Toen ik de buurman peilde bleek hij het nogal voor de gek en geluidsoverlast op te nemen. Bovendien veroorzaakte hij een onfrisse rookstank in de portiek en dat alles zou mijn woning noodsituatie, zoals mijn coach zei, alleen maar verplaatsen. Ook was er een griezelige onderbuurman, die mij en mijn vriendin met haviksogen bleef nakijken toen we met de auto wegreden. Hij had ook echt van die Scrooge-achtige wenkbrauwen. Brr.
Maar toen kwam de aanbieding van het goede huis, en dat was echt goed. Het ligt in een straatje aan de doorgaande weg dat uitkijkt op een park met een hoge bomenkraag. Het is een schattig klein rijtjeshuis dat 30 jaar lang bewoond werd door een oud vrouwtje en wijlen haar man. De vrouw deed zoals gebruikelijk bij die generatie het huishouden en alles was dan ook al 33 jaar brandschoon. Maar dat was nog niet alles, de woningbouw zou desalniettemin verbouwen en al het sanitair vervangen. Ook was er een slaapkamer met asbest op de vloer die aangepakt moest worden. Mijn vriendin en haar moeder alarmeerde mij: zou de woningbouw niet een meerprijs rekenen voor al dat opknapwerk? Kon ik het niet beter afbellen? En als het dan gedaan was, zou de nieuwprijs dan niet boven mijn budget stijgen waardoor de toewijzing niet door zou gaan? Dit alles en een technische storing waardoor het niet duidelijk was of ik de woning had geaccepteerd verdreven nog even de feeststemming. Ik belde de volgende dag voor de feiten en alles kwam in orde: De woning was mij succesvol toegewezen en renovaties die niets met verduurzaming te maken hebben worden niet doorgerekend in de huurprijs. Verder was de woningbouw over de vloer gekomen om het woningoppervlakte opnieuw op te meten, tot verbijstering van de oude vrouw. ‘Alsof de woning er in al die jaren kleiner op geworden is!’ zei ze. Toch kwam de nieuwe huurprijs 10 euro lager dan die van de oude vrouw. Mijn vriendin en haar moeder menen dat ik hier in de toekomst nog last mee ga krijgen als ik het niet aankaart, omdat volgens hun de huurprijs altijd een euro of 50 omhoog gaat, – ‘want het is de woningbouw, dat stelletje afzetters,’- maar het lijkt mij beter om geen slapende honden wakker te maken. Mijn vader was ook heel blij voor me, maar hij sprak desalniettemin te gelauwerde woorden: ‘gooi je oorbeschermers nog maar niet te gauw weg, want je weet pas echt hoe luid de buren zijn als je er in woont’. En dat is waar, want alle sociale huurwoningen uit de jare 80 zijn sowieso gehorig. Toen ik de oude vrouw er naar vroeg stelde ze mij alvast fictief aan de buren voor: aan de ene kant woont een vijftigjarig lesbisch koppel (ha! Kan het nog beter dan je eigen mensen!) en aan de andere kant een alleenstaande vrouw van kleur met een 20 jarige zoon die op het punt stond uit huis te gaan. Dat is beter dan een gezin, zoals mijn vader opmerkte, maar toch vind ik het nog spannend hoe het gaat zijn als ik er eenmaal in zit: Mijn vriendin heeft een hoekhuis en door haar muren hoor je tot twee huizen verderop… Toegegeven naast haar buren woont een junkie die af en toe luidruchtig bad tript, en als je de ventilatie niet de hele dag aan laat hoor je de buren nog plassen (gadver!) maar dan nog. En dan was er als klap op de vuurpijl ook nog de geweldige grenen laminaatvloer op de begane grond om over te nemen! Het kan momenteel werkelijk niet meer stuk, en ik loop al dagen op wolken. Mijn vriendin is daar ietwat huiverig over, want ze denkt dat ik door ga slaan van blijdschap, op een bipolaire manier. En dat zou ook wel kunnen dus ik let op mijn passen. Wel ben ik sindsdien met hernieuwde energie begonnen om gewicht kwijt te raken, aangezien ik door de grote hoeveelheden antipsychotica zwaarder ben dan ooit tevoren. En een beetje training voor de verhuizing uit kan zeker geen kwaad. Op dag 2 na het bezoek trof mij een uitgeputte somberheid; de realisatie dat ik mijn huidige huis maar telkens geen thuis mag noemen als het asocialeburenlawaai de illusie weer eens breekt en ik over een paar maanden weer tijd nodig zal hebben om aan een nieuw huis te moeten wennen. Ik voelde mij verweesd, hoe vaak was ik ondertussen al niet noodgedwongen (heen en weer) verhuisd? 7 keer, 9 keer? Ik bleef in bed en besteedde de volgende dag dan ook voornamelijk aan het kijken van de gebruikelijke films die mijn stemming weerspiegelen: Brokeback Mountain, Howl’s moving castle en Pretty woman. (Mijn vriendin is van ons twee degene met de intellectuele film smaak.) Ik heb over het algemeen nooit behoefte aan films die zich na 2010 afspelen, aangezien ikzelf sinds die tijd ook niet echt meer meedoe. Liever trek ik mij terug in het overzichtelijke wereldbeeld dat eens was, maar ondanks de verwachting nooit werd; dus daarom, laat mij maar achter waar alles nog duidelijk was. Op wat licht huishoudelijk werk na was ik die dag niet in staat om nog een vinger uit te steken. Niets aan het huidige moment wilde ik nog veranderen na de aardschok van de dag ervoor. Alles moest éven stil staan.
Burn journal 