Huizenstress X: Wraak (Deel 2)

Hoewel de wekker vroeg ging lag ik al een tijdje wakker van de adrenaline. Het was rustig in de trein. Een meisje luisterde naar keiharde metal die alsnog door haar koptelefoon kwam en de coupe vulde. Ik overwoog mijn laptop aan te zetten en de vragen voor het juridisch loket verder voor te bereiden, maar raakte in een soort strijd met Google Maps.
Schijnt dat ik ergens mijn adresaanduiding heb uit gezet. Nerveus begon ik dus te rommelen met de app, omdat ik op deze manier helemaal niet meer zou kunnen vinden waar ik precies heen moest wandelen. Uiteindelijk gebruikte ik het loopkaartje van 92ov om het op te lossen.

De stad waar ik heen reisde, was die van mijn middelbareschooltijd. Aangezien ik er 2 jaar lang door overspannenheid niet meer echt uit ben geweest vraag ik mij tegenwoordig af of steden en mensen veranderd zijn. Ik observeer dan zorgvuldig de mode van tegenwoordig en de architectonische veranderingen van een stad.
Zo ook deze stad. Dat het station verbouwd was wist ik al: Het heeft nu een modern vergezicht. Maar ook aan de huisjes in de kleine straatjes en het soort winkeltjes dat er opdook viel op te maken dat er een nieuwe wind was gaan blazen. De straatjes in het centrum waren een soort bakfietsouders/ hipster domein geworden: De huidige bewoners hadden meer dan ooit hun best gedaan hun nauwe straatje een groen aangezicht te geven. Voor hun gevels hadden zij stoepstenen weggehaald en stokrozen in alle kleuren staken omhoog. Het is een beetje koddig hoe de groene stadsbewoner met de natuur vent. Plechtig halen zij iedere steen weg die maar weg mag, als een soort verzetsstrijders van het milieu. Paradoxaal blijven het mensen die voor het zich kilometers uitstrekkende betonnen kolom van het stadse kiezen. Als het milieu echt zo veel prioriteit voor ze had, zouden ze wel naar het platteland verhuizen. Maar daar vinden zij geen gelijkgestemden: plattelanders doen niet zo plechtig over de natuur.
Toch gaf het de straatjes een mooi aangezicht, dat vele groen. Mooier dan toen ik er nog studeerde. In het hart van de straatjes, was een gigantische groenteboer, die zich er vast niet staande had weten te houden, als het niet was door de buurtbewoners en hun principiële klein-ondernemers mentaliteit.
Momenten later, liep ik langs het stadskanaal, dat tot mijn verwondering op het NDSM terrein leek. Deze stad leek wel een replica van Amsterdam te zijn geworden. Ja zelfs een vleugje Berlijn.
Extreem brede patio’s met aan de kade een flodderige strandtent. Aan de andere kant een vervallen fabriek , met op het dak een strak stuk architectuur dat een stadscafé moest voorstellen. Waarschijnlijk een hip jong subsidieprojectje van de gemeente. Het beviel me wel en op de terugweg heb ik nog van de nieuwe feel van deze stad genoten. Vroeger was het immers grijs en grauw.

Voor het Juridisch Loket stonden verschillende mensen te wachten. Het was nog niet open.
Een vrouw groette mij vriendelijk, maar ik verpeste het moment door haar in de rede te vallen en  meteen te vragen: ‘Het is nog niet open?’
Want misschien stonden die mensen wel gewoon van de zon te genieten… Stel je voor hoe dom het was geweest als ik daar zomaar bij was gaan staan en daar dan een half uur later pas achter kwam.
Ik liep wat op en neer op de nieuwe kade, maar toen ik achterom keek bleek het gebouw al ontsloten en de wachtende waren binnen.
Ik liep binnen waar een juridisch medewerker net de eerst wachtende kwam halen.
‘Wie trekt het eerste lootje van de dag,’ riep zij.
‘Hier heb je hem,’ zei ik lollig terug en trok nummer 065 uit de automaat.
Maar ze maande me het lootje aan de vrouw die mij begroet had te geven; zij was immers de eerste binnen. Niet ik, die zo op de bonnefoi naar binnen was gelopen en een lootje uit de automaat had gegrist terwijl de anderen netjes hun jassen aan het uittrekken waren.
‘Alles voor de rechtvaardigheid, zei ik opgewekt en stond het lootje af aan de vrouw.
Ze verdwenen in een glazen hok achterin, waar de jurist, een vrouw van middelbare leeftijd, plaatsnam achter een bureau propvol dossiers.
Ik startte mijn laptop op en vulde mijn aantekeningen aan waar nodig. Een man scheerde zonder lootje langs mij heen het glazen hok in en nam plaats naast de vrouw van de groet. Echtscheiding dacht ik bij mezelf. Ze had een leuke trui aan, de vrouw van de groet. Opgestoken blond haar en een mooi gezicht. De man die langs mij heen was gestommeld was nogal pompeus, nu hij zo naast haar zat, dus trok ik mijn oordeel in. Ik keek op de display, die boven drie stabalies hing. Ik was nog niet aan de beurt. Een arm uitziende man stond aan één van de balies wat te mompelen over een vrouw die geen hulp had met het huishouden. Zijn zoontje zat in de wachtkamerhoek tegenover me te neuriën tegen zijn spelcomputer. Met zijn benen bungelde hij heen en weer.
Uit het glazen hok kon ik geen woorden opmaken, alleen intonatie. Ik probeerde uit het geluid op te maken of er al een einde aan werd gebreid. Maar dat kwam niet.

Toen de man met het zoontje wegliep, schoot de lootjesdisplay opeens omhoog, boven mijn nummer uit. Vragend keek ik naar de vrouw achter de balie.
‘Kom maar hoor,’ riep een man van middelbare leeftijd opeens uit één van de andere sta-balies.
‘Ik dacht u zit lekker te werken u komt er zo wel aan,’zei hij verbaast, ‘het nummertje staat al tien minuten op 65.’
‘Sorry, nee ik had het echt niet gezien,’ verontschuldigde ik me met hoge stem. Had ik nu werkelijk al een kwartier naar mijn eigen nummer op die display zitten staren..?
Ik zette mijn laptop ontstelt over mijn eigen onoplettendheid op de stabalie. Ik had verwacht dat ik na de blonde vrouw en meneer toegelaten zou worden tot de stoelen van het glazen hok. De balies had ik gezien als een soort bijkomend iets. Nu moest ik staand mijn consult doen. Was ik daar helemaal voor afgereisd?
Dat is zeker een ontmoedigingsbeleid voor arme mensen, dacht ik bij mezelf. Als ze na verloop van tijd door hun benen zakken van vermoeidheid gaan ze vanzelf weg.

Nu ja, de man van het Juridisch Loket raadde mij stellig af met de nieuwe verhuurder in zee te gaan. Zijn verhaal stond haaks op dat van mijn coach. Wat is dat toch met het Juridisch Loket? Aan een juist bedrag van de vertrekpremie kon hij me niet helpen. ‘Het is maar hoe bont je het zelf wilt maken,’ zei hij. Na veel aandringen maakte hij een vluchtige berekening waaruit ik opmaakte dat ik heel wat hoger kon inzetten. Gelukkig.

‘Ik begin een beetje eurotekens in mijn ogen te krijgen,’ had ik de avond er voor nog tegen mijn vriendin gezegd. Ze had me afkeurend aangekeken en gemaand voorzichtig te blijven. Dit had ik in stilzwijgend weer afgedaan als the poor man’s attitude.

Verder vertelde de jurist me dat geluidsoverlast een moeilijk te halen recht is en dat ik de eigenlijke verhuizing niet kon stoppen. Allicht kon ik een advocaat inschakelen, maar er konden nog talloze pestende maanden overheen gaan voordat ik mijn recht kreeg. Of ik dat wel aan kon in mijn mentale toestand.  Zijn ogen werden groot.
Ik ben niet bang sukkel dacht ik stilletjes.
Dan het frappante: Wat de eerste juridische man had beweerd was niet waar. Ik hoefde geen bepaalde verzekering te hebben. Ik zou gewoon rechtsbijstand genieten en de advocaat in kwestie zou het voor me aanvragen. Ongelofelijk. Had ik dan wel die brief moeten betalen?

Of het bestemmingsplan zo per se niet voor wonen was betwijfelde hij. Ik vertelde hem dat ik op papier een kamerbewoner was ,maar onofficieel de afhankelijke ruimte buiten haar huis betrok.
‘Ik heb gelezen dat zij daardoor tegenover de rechter minder geloofwaardigheid zal hebben,’ bepleitte ik mijn zaak. Ik was ondertussen een behoorlijke kapitalist aan het worden…
‘Als de gemeente er achter komt dat zij een onjuiste ruimte verhuurt, moet jij er zelf allicht ook uit,’ zei hij daarop. Hij probeerde me te ontmoedigen. Maar ik liet me de kaas niet van het brood eten. ‘Dan heb ik toch nog steeds huurbescherming?’
‘Dan moet zij u wel een vergoeding betalen inderdaad,’ beaamde hij.
‘Excuseert u mij, ik moet ontzettend nodig naar de wc’ zei hij opeens met een benepen gezicht en hij snelde naar de deur naast de balie.
Toch misschien meer een hondenbaan dan ik had gedacht… dacht ik toen ik hem zo met de staart tussen de benen naar het toilet zag vluchten. Het gaf mij gelegenheid snel  wat aantekeningen te maken van hetgeen gezegd, hoewel de informatie in mijn hoofd gonsde en ik er geen duidelijkheid uit kreeg.

Nu ja, na een paar kleine vraagjes was het dus afgelopen en ben ik naar huis terug gekeerd. Nu is het een half uur voor de afspraak met mijn hospita  en mijn hart bonst in mijn keel. Ik ga straks een gesprek beginnen waarvan ik weet dat het eindigt in ruzie. Maar ik ga me door haar emoties niet laten manipuleren. Ik ga mijn angst beteugelen en mijn recht halen. Respect afdwingen, dat ga ik. Goedschiks, of kwaadschiks.

Voor de lol nog een uitprobeerseltje:

Hi Berte,

Nou, slecht nieuws, het huis gaat niet door… Het contract was zo rot als een appel…
Maar daarvoor ben ik hier natuurlijk niet. ^{Even kijken op mijn latop…} Ik wil eigenlijk de onderhandeling over de vertrekpremie open gooien. Ik heb namelijk recht op een veel ruimtere vergoeding. En die wil ik ook. Ik heb een realistische berekening gemaakt, en kom dan eerder op 13.400 uit… dit is een uitkoopsom. Als je niet wilt is het ook goed, maar dan kan er niet naar mijn kant verhuist worden.
Je zet me er uit?
Best, maar ik wil wel uitsluitsel over een op handen zijnde verhuizing.
Ja.
Ik zal een advocaat in de arm nemen.

… nou ja zo iets is worst case scenario. En dan volgen er maanden van pesterij over en weer en rechtbank bezoeken en het inschakelen van wijkagenten…

Ik het beste geval zal ze denk ik eerst boos zijn, maar er na wat onderzoek achter komen dat ik toch in mijn gelijk sta.

Beste geval dus:

Hi Berte,
Nou slecht nieuws, dat huisje gaat niet door. Ja balen, verrot contract…
Maar waar ik eigenlijk voor kwam: Ik wil de uitkoopsom overleggen. Of de vertrekpremie. Die is voor mij niet echt eerlijk. Ik heb met een expert de volgende berekening gemaakt, en dit is gebruikelijker dan ons idee: 400 er bij per maand en x 24 maanden minimaal. Dat is 9600. En dan nog 4000 euro voor verhuizing en herinrichting.
Kijk ik kan hier ook blijven wonen, maar dan kan er niet verhuist worden…
Ja, ja, maar ik wil het wel weten als jij toch gaat verhuizen, want als ik daar niets over hoor neem ik zelf een advocaat in de arm wegens geluidsoverlast.

Nu nog een half uur, de zenuwen gieren door mijn lichaam. Waarom kan ik geen cool persoon zijn, die dit soort dingen met een pokerface doet? Waarom ben ik zo’n kruiperig bang vrouwtje?

Nee liever was ik dan een psychopaat. Die laten alles van zich afglijden, die voelen het maar nauwelijks en de wereld ligt in de palm van hun hand. Een echte kapitalist.
Ik ben ook gewoon boos. Ziedend, woedend ben ik. Misschien moet ik dat er maar wat meer in gooien, want mijn boosheid mag ook een plek hebben en ik voel hem duidelijk.
Waarom onderdrukken? Dan maak ik mijzelf weer zwak. Nee, vrouwen mogen geen woede voelen. Die moeten altijd maar lief en leuk zijn. Maar dat is nu klaar. No more miss nice girl. Vanaf nu ben ik een bitch. Ja, dat voelt goed, een bitch zijn. Veel beter zelfs… Ik trek mijn bitch face. Dat hoort meer bij deze situatie. Nonchalant, maar prikkend.

Je moet jezelf af en toe veranderen in het leven, anders kun je niet overleven. I want money when i see it. en ik ga het damn brengen zoals het voor mij uitkomt. Ik ga zeggen dat het veel realistischer is en dat het is hoe het nu eenmaal gedaan wordt. En als ze me ongelovig arrogant aankijkt zet ik haar onder druk. Dan zeg ik dat ze er juridisch toch zwak voor staat en dat wat zij wil hier met zijn vieren, DAT IS NIET REALISTSICH.

Ik ga een betere kapitalist zijn. Ik ga me gedragen zoals de mensen in al die villa’s hier om mij heen ook hebben gedaan om te krijgen wat zij kregen. Het is niet eens onrechtvaardig wat ik vraag, het is gewoon normaal.