Huizenstress XII: Alleen en angstig

Het is midden in de nacht en ik ben alleen. Ik heb al dubbel zo veel antipsychoticum en een angstremmer geslikt. Toch ben ik nog steeds bang. Wanneer houdt het op? Het vorige uur heb ik gewacht tot de verlossende slaap van het vorige uur en de afgelopen tien minuten heb ik gewacht tot de angstremmer me slaperig, of tenminste niet zo bang zou maken.

Misschien heeft het wel te maken met mijn ibopriven. Of met mijn ongesteldheid in het algemeen. Waarom slaap ik niet? Waarom ben ik in een sluimerende staat van paniek? Waarom kan ik mijzelf nou nooit lezen?

Op dit soort momenten is het zaak er met dapperheid doorheen te geraken. Straks doe ik mijn ogen dicht en is het morgen. Dit alles is dan alleen nog maar een slechte herinnering.

Wie bel je als je in paniek raakt in het midden van de nacht? Niemand toch zeker?

Mijn vriendin misschien. Als het niet gaat kan ik naar haar toe.

Waar komt dat krampende gevoel ik mijn voeten toch vandaan? Dat gevoel dat angst en paniek doet vermoeden.

Mijn angst zegt mij dat ik hier weg wil. Mijn voeten jeuken, alsof ze willen rennen, weg van dit vreselijke appartement. Maar de angst is onderdrukt. Op een paar nare gedachten na kan ik er niet bij. Hij zit alleen aan mijn voeten, zoals de schaduw van Peter Pan aan de zijne.

Gelukkig voel ik een klein beetje meer moeheid. Het is 3 uur, het is nog niet te laat. Om nu, na 2 angstremmers en 2 antipsychoticum, in slaap te vallen.

Please. Please… Genade…

Welke vreemde macht teistert mij en houdt mij uit mijn slaap?

Waarom mag het toch steeds niet lukken met het wonen en het functioneren?