Ik was eens de kapitein van een sterk schip. Een schip vol potentie en mogelijkheden. Een jong schip dat zeker nog een roemruchte reislegende voor zich had liggen. Maar dat alles veranderde toen het schip op de klippen liep. Het was geheel onverwachts en ik leed schipbreuk. Ik spoelde aan op de kaap van het dorp waar ik nog lang zou leven daarna. Ik wilde er eigenlijk weg, maar zag mij daar met geen mogelijkheid toe in staat. Wie wil er immers nu blijven dralen op de plek waar zij schipbreuk leidt? Niemand.
Maar ik kwam er moeilijk weg. Het was ook lastig om er mee om te gaan, het feit dat ik daar met mijn prachtige sloep naar de kelder was gegaan. Ik was geforceerd het onder ogen te blijven zien, omdat ik op die plek bleef wonen. Waarom ik daar niet weg kwam was me een raadsel, en ik heb gerust alles geprobeerd in mijn machte. Maar nu ik mijn machtige schip niet meer had,had ik helemaal niet meer zo veel en het was een van de redenen waarom ik daar niet weg kwam.
Om te kunnen omgaan met het feit dat ik woonde waar ik schipbreuk leed, verzon mijn hoofd allerlei trucjes. Natuurlijk liet het feit dat ik daar naar de kelder was gegaan me niet los en ik dacht constant na over waarom het was gebeurd. Ik vond het moeilijk aan te nemen dat het helemaal aan mijn navigatie lag en ik begon ook te denken dat het kwam door de makelaardij van het schip. Of de timmerman en ontwerper, of aan de bouwcultuur, of aan het soort schip wat typerend was voor mijn vaderland waar ik er eens mee was weg gezeild. Ik mis dat vaderland iedere dag en kijk vol nostalgie terug op mijn jaren daar. De mooie ronde jeugd die ik had, het potentieel dat voor mij lag, ik trad met alle vertrouwen de toekomst tegemoet. Mijn schip had net zo goed ‘De Toekomst’ kunnen heten. Ik ging er mee op expeditie, nieuw terrein ontdekken, handelsverdragen en gloriedagen lagen voor mij.
Ik mis dat gevoel, van zekerheid, van ‘niets kan echt kapot’ en ‘ik ben onbreekbaar’ iedere dag.
Ik mis het iedere dag.
Iedere dag mis ik het.
Echt elke dag.
Maar met het lijden van de desbetreffende schipbreuk, voel ik, is ook mijn land ten onder gegaan. Mijn hele geschiedenis met zich meeslepend. Ik dacht een tijd lang dat ik het terug kon vinden en heb jaren van mijn leven besteed het te vinden. Maar tevergeefs. Nu zoek ik niet meer, ook omdat ik te bang ben dat als ik te lang zoek, ik zeker zal weten dat het niet meer bestaat. Ik laat dus nog een klein niche voor mezelf bestaan, aan de rand van mijn onderbewustzijn, dat het er is. Soms voel ik haar aanwezigheid net op het moment tussen dromen en wakker worden in, als ordinaire nachtmerries mij niet storen. Mijn geest is dan al wakker maar mijn hart moet nog ontwaken. Voor mijn geestesoog speelt zich een willekeurig tafereel af dat de droom is, maar mijn hart is het belangrijks op dat moment, want dat voelt dan net zoals mijn hart in het vaderland aan. Ik koester die momenten, voordat mijn hart weer wakker wordt en zich realiseert dat het schipbreuk heeft geleden en weer als een koud klompje in mijn borst wegzakt. In de ochtend. Ik sta dan op en kijk naar buiten en zie dat land waarin ik mij altijd een vreemde heb gevoeld en waarin ik niet kan uitleggen wie ik ben en waarom ik niet vaar. Ik blijf er ook omdat ik er kan overleven, maar anders dan dat heeft het niet zo veel reden. Vol nijd kijk ik naar de mensen wiens vaderland dit wel is, en hoe zij de cultuur er van op een onuitgesproken manier begrijpen. Sinds ik kopje onder ben gegaan snap ik hun motieven gewoon niet en wat hen drijft is me een raadsel. Soms vind ik wel iemand die daar ook vreemd is, een andere buitenlander, of ik lees over hen in boeken, maar de enige gelijkenis is, dat we onze verschillen gemeen hebben en ze zijn dus niet de mensen van mijn vaderland.
Een andere theorie van me, is dat mijn vaderland in deze wereld niet bestaat, omdat ik, toen ik door de woelige golven kopje onder ging, per ongeluk naar de verkeerde kant gezwommen ben en in een alternatief universum uitkwam. Lichtval, waar je als ademloze drenkeling op af zwemt in de hoop daar lucht te vinden, kan verraderlijk zijn in woeste golven op een ijzige winternacht. Een alternatief universum, ja, dat zou een heleboel gebeurtenissen in deze wereld goed verklaren voor mij, want dingen lopen hier raar en volgens een grillige lotsbeslissing. De lotsbeslissing in mijn vaderland was nooit grillig, maar warm en zoet. In het grotere evenwicht der dingen is het dan ook logisch dat de dingen hier zo gaan, het negatief van mijn wereld.
De mensen hier vinden mij juist het alternatief van hun wereld en dat ben ik ook wel. De manier waarop ik hier noodgedwongen leef is geen antwoord op hun maatschappij. Ik geloof dat ik dat niet kan veranderen,ook al heb ik jaren geprobeerd met de beste wil van de wereld in te burgeren.
Een voordeel van deze sores is wel dat ik het fenomeen van andere culturen goed heb leren. Mij verbaast niet meer zo veel en mijn mening laat ik vaak achterwege, omdat het hier ook gaat zoals het gaat.
Ik heb me wel eens afgevraagd wat ik zou aantreffen als ik uit duiken ga, de geruchten gaan over de ruïnes van Atlantis. Misschien is dat wat ooit mijn vaderland inhield. Dat zou betekenen dat ik door een tijdszone ben gedoken toen ik vocht tegen de verdrinkingsdood.
Het is denk ik vooral het dilemma wat me niet loslaat. De waarom vraag, waardoor ik hier niet weg kan. Iets houdt me vast. Informatie is nog niet compleet en soms wil ik het fenomeen kliffen zelf ontleden als ik me afvraag waarom er zoiets bestaat als schipbreuk lijden. Ik mis informatie, het laat me niet los, er is nog wat. Er is nog meer, iets dat ik nog niet weet en wat me incompleet maakt. Een reden waardoor ik schipbreuk leed die ik nog niet ken. Misschien dat als ik de missende link heb gevonden, ik wel met een gerust hart op doorreis kan. Dat ik het dan kan loslaten. Dat de reis dan weer mijn thuis kan zijn. Nu gaat dat nog niet en alles laat me niet los. Ik ben een verwarde buitenlander in een ellendig vreemd vissersdorp en ik mis mijn vaderland.
Ik mis het en misschien zie ik het nooit meer terug.
Burn journal 